Auteur: Bert Wagendorp
Persoonlijk heb ik het niet op de winter. Sinds kort weet ik hoe dat komt: ik heb mijn DNA laten onderzoeken en dat bleek voor een belangrijk deel van Italiaanse oorsprong. Ik hoor eigenlijk niet in deze noordelijke streken, mijn DNA vindt het hier ijzingwekkend. Het was me al eerder opgevallen dat wanneer ik een eind ga fietsen, ik altijd intuïtief in zuidelijke richting koers, in de richting van het licht. De mens is een postduif.
Ik sla me door deze ellendige donkere tijd heen met hoop en verlangen. Hoop dat het snel voorbij zal zijn, hoop op het voorjaar, verlangen naar de Provence of Umbrië, verlangen naar de koers.
De eerste etappekoersen in Australië helpen nog niet echt tegen de winterdip. Te ver weg, in een andere wereld waar zomer en winter zich tegengesteld aan die van ons voordoen. Met de Ronde van Valencia en de Ruta del Sol(!) gaat het erop lijken: de zwaluwen komen eraan.
Maar voor mij begint de lente met De Omloop Het Nieuwsblad. Dit jaar wordt die verreden op 2 maart. Een dag later is dan Kuurne-Brussel-Kuurne en dan is het allemaal weer begonnen. Vaak is het nog koud, tijdens die wedstrijden en soms komt het voor dat ze vanwege sneeuwval worden afgelast – voor mij telkens weer een bewijs dat de Schepper niet van wielrennen houdt.
Maar er wordt weer gefietst in deze streken, en daar gaat het om. We begeven ons weer richting warmte en de koestering van de zon. Ik verander onmiddellijk weer in een optimistisch mens zodra ik de coureurs door Vlaanderen zie koersen en weet dat een week later de fantastische Strade Bianchi op de kalender staat, als prelude voor Parijs-Nice, Tirreno-Adriatico en Milaan-Sanremo – dan is het leven weer goed.
Het heeft iets religieus. Vroeger keek de verkleumde mens in deze streken uit naar Pasen, de viering van de wederopstanding, van het leven. Mijn moeder zette bij die gelegenheid de tafel altijd vol gele narcissen, bloemen die ik nog altijd associeer met geluk en blijdschap. We mochten ook onbeperkt eieren eten, symbolisch teken van de komst van de maanden van overvloed.
Als de coureurs weer deze kant opkomen, heeft het leven voor mij opeens weer zin. Dat klinkt pathetisch, ik weet het, maar het is de zuivere waarheid. Ik zit op de bank, mijn hart maakt een sprongetje en ik zeg: ‘Godzijdank, het is weer begonnen.’
‘Wat?’ vraagt mijn vriendin.
‘De koers!’
‘De koers?’
‘Het leven.’
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
