Auteur: Peter Ouwerkerk
AD Sportwereld moest vorige week de cover van het maandagse sportkatern aanpassen aan de corrigerende vinger van zijn abonnees. De sportlievende lezers hadden zaterdag naar de twee afleveringen (v/m) van Strade Bianche zitten kijken, hadden twee Nederlandse winnaars bejubeld, maar het was maandag ál Mathieu van der Poel in de grootste sportkrant van Nederland. Chantal van den Broek-Blaak, winnaar bij de vrouwen, moest het doen met een flinterdun kadertje over haar even illustere triomf.
Bloedstollend was het einde geweest, tot diep in de Via Santa Catarina, dat gemeen oplopende straatje naar de Piazza del Popolo van Siena. Blaak had er de Italiaanse Longo Borghini arrivéderci gelaten, Van der Poel testte een paar uur later met succes de slappe hamstrings van Julian Alaphilippe.
Het AD schonk MvdP vergoddeling, in beeldkeus zowel als tekst; Blaak werd een weggestopte voetnoot in de Nederlandse wielerhistorie.
Dat hebben ze geweten bij het AD. Tientallen lezers reageerden zich af via de mail, waarvan de krant er donderdag negen publiceerde. Het ging van ‘Waarom stond Chantal niet op de voorpagina?’ en ‘Ongelijke waardering is niet meer van deze tijd’ tot ‘Het is een schande’.
Tja… Mea culpa, dacht de redactie. Het Wilhelmus had dat weekeind zo wijdverspreid geklonken op internationale sportpodia – atletiek, shorttrack – dat het straks wel weer dringen zou worden bij de Sportvrouw van het Jaar. Lieve lezer, scuse, verschoning alstublieft. Zo had de voorpagina van AD Sport er maandag natuurlijk uit had moeten zien. Maar, even een beetje fotoshoppen en daar is ook Chantal op de front; plaats genoeg.
Een krant maken is een kwestie kiezen. Een dagelijkse afweging van dit wel en dat niet; pagina’s zijn niet van elastiek. Maar Blaak weglaten omdat er zoveel andere topvrouwen zijn was omissie én verkeerde keuze tegelijk. En zeker op 8 maart jl. Wereldvrouwendag!
Wereldwijd stond de (halve) wereld stil bij de rechten van vrouwen. In veel landen hebben mannen en vrouwen in theorie wel dezelfde rechten, maar hun positie is vaak niet gelijk. Zoals met de beloning van werk, met waardering in de portemonnee.
Dat Blaak op de fotomontage was veronachtzaamd, was voor veel AD-lezers hét moment om wat meer respect te tonen voor de inmiddels volwassen
gegroeide tak van de wielersport. Zeker in Nederland met in de Strade ook weer zes Nederlandse rensters bij de eerste tien.
Wat Nederland betreft zit het wel goed met de kwaliteit van het vrouwenwielrennen. Die is van uitzonderlijk niveau. De structuur is uniek, de organisatie van de ploegen vergelijkbaar met die van de mannen, de aanwas van steeds weer nieuw talent is gegarandeerd. Het ‘buitenland’ probeert dapper aan te haken, maar dat is voorlopig onbegonnen werk: achter Nederland is het gat gapend groot.
De wil is er, absoluut. Maar de UCI kan (nog?) niet verplichten dat elke WorldTourploeg er naast de mannen en de beloften ook een vrouwenploeg op nahoudt. Voornaamste manco: geld. De wielerbudgetten zijn peanuts vergeleken bij die van het voetbal of Formule-1. Met de marktwaarde van Messi zou jaarlijks de hele wielersport kunnen worden gefinancierd. Wereldwijd.
De raderen van de UCI lopen op stroop, maar ruim zestig jaar na Elsy Jacobs later zit er eindelijk beweging in. Vrouwenwielrennen is in trek bij tv en streamingsites. De gekende monumenten voegen een vrouwenversies aan die van de mannen toe. En, heel belangrijk – de potentiële sponsors weten de weg naar de WomenWorldTour te vinden.
En langzaam maar zeker zie je dat ook de financiële solidariteit de wielersport wordt binnengesluisd. Het is beschamend dat driekwart van het professionele vrouwenpeloton nog steeds geen minimumloon kent, maar het streven is dat die ‘beloning’ in 2022 in drie jaar tijd zal zijn opgetrokken van 15.000 naar 27.500 euro.
Ook het prijzengeld wordt stap voor stap opgehoogd naar een aanvaardbaar niveau; ook daar is gelijke beloning van vrouwen en mannen het streven. Nu toucheerde Mathieu van der Poel voor zijn zege in de Strade Bianche 16.000 euro; Chantal Blaak moest het doen met € 2.250. Nogal een verschil…
Maar, surprise surprise – toen het witte stof was opgetrokken, bleek er voor de vrouwen opeens 26.000 euro extra te verdelen. Dankzij crowdfunding. De nummer twee van de Strade, Elisa Longo Borghini, liet op Wereldvrouwendag meteen dat zij haar geldprijs had afgestaan aan een projectfonds voor het Italiaanse vrouwenwielrennen.
Waar armlastige organisatoren moeite hebben de begroting rond te krijgen, is crowdfunding het nieuwe toverwoord. In Schoten wordt dit jaar voor het eerst een vrouweneditie van de Scheldeprijs verreden; een groep fanatieke supporters (de Biker Boys) is bezig 27.000 euro aan prijzengeld bij elkaar te fietsen.
Het gaat ze niet eens zozeer om het geld, zegt Chantal Blaak. Het is simpel de erkenning, van publiek en media. En dan helpen alle beetjes exposure. Ook een vrolijke fotomontage in AD Sportwereld dus; een die iedereen eer aandoet.
Het is vijftig jaar na Keetie Hage, in 1968 (Imola) de eerste Nederlandse wereldkampioene op de weg. De wegberijdster voor opvolgers als Monique Knol, Tineke Fopma, Petra de Bruin, Leontien van Moorsel, Marianne Vos, Chantal Blaak, Annemiek van der Vleuten, Anna van der Breggen en nog wel een paar handen vol.
Mathieu van der Poel rondde zondag zijn solo in de Tirreno, in tegenstelling tot die van het WK in Yorkshire, nu wél met succes af. Mathieu is op het niveau van Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen aan ’t komen 😊. De gretigheid van MvdP benadert de hoogtijdagen van Jan Raas.
De brede kwaliteit van het vrouwenwielrennen is deze eeuw met sprongen vooruitgegaan.
Óp naar de gelijke beloning (v/m) van waardering en werk.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Chantal Van Den Broek – Blaak // Photo Lb/Rb/Cor Vos © 2021