Auteur: Jeroen Wielaert
Een van de verhalen van de Olympische Spelen was dat Parijs en Frankrijk er van opknapten. De stad en het land waren voor twee weken opgetild uit hun morosité, hun typische mopperkontenmentaliteit. In de Franse hoofdstad was het extra feestelijk, omdat zij door de Spelen deels leeg was getrokken – Parijs zelf als olympisch dorp. Terwijl de wereld toekeek viel er niets te klagen over massatoerisme. Juist de olympiade kan veroorzaken dat het toeneemt, omdat er zoveel mooie beelden van Parijs werden uitgezonden. Noem het goud met een schaduwkant. Ondertussen ging het wielrennen vrolijk door op de vleugels van de euforie.
Met grote vreugde namen Rotterdam en Den Haag in een combine van Hollandse steden de rol van Parijs over met de start van de Tour de Femmes. Het was de best mogelijke ontsnapping uit het laaglandse klimaat van wrevel over een reactionaire regering, met blijvende verbazing over de zesde plek op de olympische medaillespiegel. Het nam kortstondig de zorg weg over komende bezuinigingen in de sport.
Gelet op de wielerbeelden uit Zuid-Holland was het publieke enthousiasme niet minder groot dan bij een Nederlandse Grand Départ voor mannen. Alleen het woord Tour was genoeg en anders dan bij de heren scoorden de dames van eigen bodem direct met geel voor Charlotte Kool. Het was de beste manier om het vaderland in de sportroes te houden.
Op het wielervrouwenfeest van Rotterdam schoof Hattrick Harrie Lavreysen aan bij De Avondetappe, als sprintgigant met drievoudig aandeel in de goudoogst. Mathieu van der Poel was gesneuveld op de klinkers van Montmartre, maar Lavreysen had op het olympisch ovaal soeverein geheerst. Daar zat hij met zijn grote smile die menig kijkster deed smelten, los van zijn Chippendaledijen.
Ik moest denken aan Piet Moeskops, de legendarische sprinter. Een eeuw geleden bracht hij het Nederlandse publiek tot grote extase. Het laaglandse wielrennen op de weg stelde maar heel weinig voor, ook doordat de wetgeving het domweg verbood in Nederland zelf. Moeskops, bijgenaamd Big Pete, trok volle stadions. Als veelvoudig wereldkampioen bij de profsprinters mocht hij niet deelnemen aan de Olympische Spelen in Amsterdam die alleen openstonden voor amateurs. Op 70-jarige leeftijd was hij in 1963 te gast in de televisieshow Voor de Vuist Weg. Presentator Willem Duys liet hem een surplace in herenkostuum doen. Dat deed Jeroen Stomphorst Harrie Lavreysen niet aan. Dat stilstaan op de fiets is een voorbij circusnummer.
Demi Vollering was de Nederlandse in het geel bij het vertrek uit Valkenburg richting Frankrijk. De Alpe d’Huez lag klaar als aanlokkelijke slotberg, mogelijk ook als toekomstidee voor de Tour des Hommes. Op de Nederlandse berg is succes voor Lavreysen geen optie. Hij zou er amechtig als een Cavendish bovenkomen. Nu deed Vollering er wat Gert-Jan Theunisse in 1989 voor het laatst was gelukt, zonder de Tour te winnen, maar historisch, heroïsch genoeg.
Het slot van de Tour de Femmes viel samen met het vertrek van de Vuelta in Portugal. Het land eindigde in Parijs als vijftigste op de medaillespiegel met een gouden, twee zilveren en een bronzen medaille. Zo hadden ze om te beginnen in Lissabon toch iets te vieren met de Spaanse ronde.
Foto: Piet Moeskops 1919, Wikipedia
Foto header: Katarzyna Niewiadoma (POL – Canyon – SRAM Racing) – Vollering Demi (NED / Team SD Worx) pictured during Tour de France Femmes avec Zwift (2.WWT) stage 6 from Remiremont to Morteau (159.2Km) on 16-08-2024 Photo: Rafa Gomez/SCA/Cor Vos © 2024