Auteur: Peter Ouwerkerk
Anna van der Breggen is nog niet eens gestopt met haar eigen wielercarrière of ze heeft haar gedoodverfde opvolgster, Demi Vollering, al naar een grote overwinning geleid.
Photo Anton Vos/Cor Vos © 2021
Luik-Bastenaken-Luik, de laatste voorjaarsklassieker van de kalender, is de definitieve opening van het voorspelde prachtpalmares van de 24-jarige ex-bloemiste uit Berkel, nabij Rotterdam.
Inderdaad, zoals organisator ASO noteerde: ‘A star is born.’
De naam van Anna van der Breggen staat volgend jaar niet langer op de deelnemerslijsten in de Women’s World Tour. Zij verruilt het stuur van haar racefiets voor dat van de ploegleiderswagen. Op weg naar Luik liet Van der Breggen zondag al zien hoe ze straks zal opereren als teamcoach van het ijzersterke SD Worx: participatie, ploegenspel en prijzenbewust.
Er is de afgelopen weken weer flink gedebatteerd over de status van het huidige vrouwenwielrennen. Is die in íéts te vergelijken met het spektakelwielrennen van Julian Alaphilippe, Mathieu van der Poel en Wout van Aert? Moeten we het vrouwenwielrennen zien als een inmiddels volstrekt eigen sportdiscipline? Heeft het zin de wielersport te benaderen als genderneutraal? Of moeten de tv-kijkers zonder voorbehoud genieten van een zich steeds verder ontwikkelend model?
Met dat laatste wordt het vrouwenwielrennen het meeste recht gedaan. Wie zich de eerste pioniersjaren nog herinnert, zal beamen dat er grote verschuivingen hebben plaatsgevonden. In de jaren zeventig/tachtig moesten de meiden die wilden hardfietsen dat toch vooral zelf uitzoeken. De successen die en passant werden behaald, waren eerder uitzondering dan regel.
Dat is gaandeweg anders geworden. Vrouwenwielrennen groeide van een pijn-aan-de-ogen sport naar een sport van gelijkwaardigheid, aan de man. De fysieke en materiële revolutie was ooit voorbehouden aan de masculiene proftak, de sportieve emancipatie van de vrouw had een veel langere weg te gaan. Maar vanaf begin deze eeuw zette ook de topsportende vrouw een grote stap voorwaarts. Individueel en in teamverband.
Het damesvoetbal heeft zijn eigen plek moeten bevechten, het dameswielrennen net zo goed. Met Nederland als gidsland. Successen zoals die van Leontien van Moorsel en Marianne Vos droegen bij aan de groeiende populariteit van een sportdiscipline die zichzelf een gezicht heeft gegeven en waardering afdwong.
Vrouwenwielrennen was lang niet te vergelijken met het koersen van mannen. De Van der Poels bonzen nu eenmaal harder op de deur dan de Van der Breggens & compagnie. Wielrenners leveren meer spierballenwerk dan vrouwen; vrouwen zijn minder heftig. Mannen rammen al meer dan een eeuw over de kasseien, vrouwen moeten hun eerste Parijs-Roubaix nog rijden. Tel de tientallen littekens op een mannenlijf – mannen zijn geen mietjes. Maar de wielrennende vrouw is het stadium van softe uitstraling ook allang ontgroeid. Een vrouwenkoers anno nu is even fel en fanatisch als het echt erom gaat.
Voor wie dat wilde: er waren zondag twee Bastenaken-Luiks te genieten. Vrouwen eerst, mannen daarna. Je kon ze mooi vergelijken. Je moet eigenlijk nooit twee koersen op één dag willen zien, maar waar staat geschreven dat dat níét mag?
Ik zal het maar bekennen: ik was tegen de middag al volmaakt gelukkig. Wat een prachtkoers van de meiden, wat een teamdiscipline, wat een individueel talent. Wat een uitslag ook, en hóe tot stand gekomen! Vijf Nederlandse vrouwen bij de eerste negen.
De huidige ploegleider van SD Worx, Danny Stam, kijkt nu al uit naar het coachtijdperk van Van der Breggen. Die zelf het plan had gemaakt: eerst Marianne Vos te elimineren op de slothelling, de Roche-aux-Faucons, om vervolgens elf kilometer op kop te beuken als lanceerbasis voor de sprintfelle Vollering.
Veertig jaar geleden waren op die manier acterende vrouwen bij wijze van spreken nog aan de schandpaal genageld.
En toen moest het hoofdgerecht nog komen… Een hoofdmoot met de zoveelste bevestiging van het grote talent Tadej Pogacar. New kid on the block af, nu al een Grand Seigneur in om het even welke wedstrijd.
Er was eigenlijk maar één ding jammer aan deze dubbele LBL: er ontbrak een finishfoto. Alaphilippe kwam ditmaal een half wiel tekort. Maar in de nazit van de Amstel Gold Race was ik de waterdichtheid van de finishfoto toch een beetje in twijfel gaan trekken.
Kon dat ja/nee nou niet anders?
Ja hoor. Je kunt de spanning nog wat verder oprekken door de wedstijd te besluiten met een grote finale: de ‘sprint out’. Bij een voor het oog nauwelijks te lezen finishfoto de nummers 1 en 2 tegen elkaar laten rijden voor een 1000 metersprint met staande start. Wie wint, wint ook de klassieker.
De vrouwen? Ook zo. Idem dito.
En dan als kers op de taart de twee winnaars (m/v) tegen elkaar voor de overall winst. Ik voorspel je: de Vollerings van (over)morgen hoeven allang geen honderd meter voorsprong meer bij de start.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Photo Anton Vos/Cor Vos © 2021