WIELRENNERS DIE NIET AFSTAPPEN

Another Brick In The Wall Liggend


Auteur: John Kroon 

Eddy Merckx heeft eens gezegd: ‘Ik ben pas echt gelukkig als ik in het zadel zit.’ Ferdinand Bracke dacht zelfs dat zijn ploeggenoot, een trainingsbeest, meer uren op zijn zadel doorbracht dan in bed.

Gelukkig voor de wielersport heeft dat de conceptie van Axel niet in de weg gestaan.

   Het moet ook die onvoorwaardelijke liefde voor het zadel zijn die Mathieu van der Poel er laatst toe bracht om ondanks een fors gezwollen enkel toch alweer de volgende dag op de fiets te gaan zitten – hoe vaak ook juist een veldrijder moet afstappen. De innige relatie wielrenner (m/v)-fiets zal ook de verklaring zijn waarom Annemiek van Vleuten tijdens het afgelopen WK op de weg met een gekwetste knie na een rare val weer opstapte, al kon ze, zoals ze zelf verklaarde, eigenlijk maar met één been trappen.

   Je houdt je hart weleens vast, als kijker.

   Van der Poel viel 13 oktober in Lokeren op een manier zoals veldrijders wel vaker overkomt. Hij kwam ongelukkig op zijn voet terecht en zijn enkel moest het ontgelden.

   Zie DEZE beelden.

   Kijk naar die gezwollen enkel en die blauwe plek. Oké, Van der Poel had zijn enkel niet gebroken, zoals even werd gevreesd, maar wel behoorlijk beschadigd.

   Het medisch advies bij een dergelijke enkelblessure: 1) koelen; 2) een drukverband; 3) geef de enkel rust tot de pijn weg is; 4) doe een paar voorzichtige stappen; 5) ga niet direct weer sporten.

   Van der Poel ging direct weer sporten. De volgende dag won hij een crosswedstrijd in Gieten. Met een ingetapete enkel versloeg hij onder anderen wereldkampioen Wout van Aert maar weer eens. Conclusies van journalisten dat hij eigenlijk op één been had gewonnen, wat behoorlijk vernederend voor de concurrentie zou zijn, sprak hij tegen.

   Daarna voegde hij er overwinningen aan toe in Boom, Bern en gisteren in Ruddervoorde, alweer zijn zevende van dit seizoen. Hij zal wel gelijk hebben. Maar toch.

Het is die onverwoestbare mentaliteit van toprenners die hen fysieke ongemakken doet verdringen naar een plek waar ze niet gevoeld worden. Neem Lawson Craddock, de Amerikaan die in de voorbije Tour de France in de eerste etappe ten val kwam en een barst in zijn schouderblad opliep. Ietwat onhandig op zijn racefiets zittend vervolgde hij alle dagen zijn weg in Frankrijk, achterin of achter het peloton. Hij koppelde aan zijn doorzettingsvermogen een inzamelingsactie waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de bouw van een wielerbaan in Houston, Texas.

   De lijdende renner zorgt voor publiciteit, krijgt de status van held en lijden doet doneren. Ook bijvoorbeeld als je probeert achter elkaar door elf Friese steden te zwemmen.

   Maar of het altijd verstandig is, die wielrenners die de pijn maar verbijten, die dat belangrijke signaal proberen te negeren? Als ze die pijn tenminste voelen – preventieve pijnstillers zijn populair in het peloton. De UCI heeft daarom het gebruik van tramadol, dat renners ook minder alert zou maken – met valpartijen tot mogelijk gevolg – vanaf volgend jaar verboden.

   Verstandig was het niet dat her-opstappen van Annemiek van Vleuten, hoe heroïsch haar optreden op het WK ook overkwam. Ze ging in de slotkilometers nog verbazingwekkend hard, met dat ene been. Toen ze afstapte, liep ze mank en korte tijd later zat ze in een rolstoel. Van twee wielen achter elkaar naar twee wielen naast elkaar.

De diagnose: een gebroken, afgescheurde knie. De remedie na een operatie: vier weken liggen, met gestrekt been en de knie in een brace. Dan hopen dat het heeft geholpen en verder revalideren – daarmee is ze inmiddels begonnen op Papendal. De gevolgen: geen trainingsstage met Esteban Chaves in Colombia, geen duikvakantie, zoals ze zich had voorgenomen, op de Filipijnen. Helemaal geen vakantie. En een vertraagde start van het wielerseizoen 2019.

   Je gunt de 36-jarige wereldkampioen tijdrijden en de winnares van de WorldTour 2018 een vrolijkere herfst (en winter), na het beste seizoen uit haar carrière.

   Afstappen is pijnlijk. Doorgaan is soms pijnlijker


‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.

Van Der Poel Valt


 

Leave a Reply