MUR DE FRANCE
Julian Alaphilippe is de held van Frankrijk, de hoop van Frankrijk en degene die 34 jaar van Franse leegte en wanhoop moet doen vergeten. Elke wielerkenner weet dat dat teveel is gevraagd, maar in Frankrijk wordt nhet geloof in een mirakel elke dag merkbaar sterker.
Zaterdagochtend herstelde ik een oude gewoonte uit mijn Tourverslaggeversjaren in ere: ik verliet mijn hotel, liep naar een kiosk op de Boulevard Saint-Germain en schafte l’Equipe aan, de Franse sportkrant die eigendom is van Tourorganisator ASO. l’Equipe kampt al sinds de laatste Franse Tourzege, die van Bernard Hinault in 1985, met de buitenlandse overheersing van de eigen wedstrijd. Dat scheelt enorm in de oplagecijfers – uiteindelijk de reden dat de Tour de France ooit is opgericht. Met de krant nestelde ik mij op zo’n Parijs’ terras met een grand café au lait en een croissant. Ik ging de kwestie Alaphilippe eens rustig op me laten inwerken en overdenken.
Het Tourparcours werd dit jaar speciaal ontworpen voor Roman Bardet. Maar met Bardet gaat het niet goed, het parcours is er voor hem, maar hij is er niet voor het parcours.
En toen werd dus de held Julian Alaphilippe geboren. Aanvankelijk nog op het terrein dat hem ligt, maar vrijdag ook buiten zijn eigen kaders: de tijdrit. Alaphilippe slaagde er niet alleen in het geel te behouden, hij versloeg alle favorieten en liep uit.
Zaterdagochtend deed ik een klein opinie-onderzoekje. Volgens de kioskhouder was Alaphilippe een héro Francais. Even later, op het terras van het café Le Pré aux Clercs, verklaarde de ober dat Alaphilippe een ‘grande monsieur’ was en tevens een ‘héro Francais’.
Frankrijk snakt naar een Franse held, dat was duidelijk.
In l’Equipe schreef verslaggever Alexandre Roos dat hij geen zin had te gaan voorspellen hoe lang Alaphilippe het geel nog zou kunnen vasthouden, aangezien de renner er een gewoonte van maakte zijn voorspellingen te logenstraffen. Uit die woorden sprak stille hoop, maar net als iedereen dacht ook Roos dat Julian zaterdag zijn laatste gele dag zou gaan beleven.
Toen ik zaterdag na een lange verplaatsing naar Bourgondië de televisie in het vakantiehuis aanzette, zag ik een kleine kopgroep de Tourmalet opfietsen. Daarin bevond zich ook Julian Alaphilippe. Hij had het zwaar, maar je had niettemin geen seconde de indruk dat hij zou gaan lossen. Hier fietste iemand met een heilig voornemen.
Geraint Thomas loste, maar Alaphilippe niet.
Steven Kruijswijk, die een ongelooflijk goeie dag had, probeerde Alaphilippe kapot te krijgen, maar dat lukte niet. In de laatste honderd meter sprong Alaphilippe over hem heen en werd tweede achter Pinot.
Laten we het even houden op magische krachten in de sport. Op de stimulerende werking van het geel. Op de collectieve support van de Franse natie, de gezamenlijke gebeden van alle Franse wielerliefhebbers, de volle steun van de president van de republiek en de dwingende blik van Bernard Hinault.
Hoever gaan de zo gemobiliseerde krachten reiken?
Ik denk dat het niet kan, dat wonderen allang de wereld uit zijn. Maar Julian Alaphilippe denkt er wellicht anders over. En wie niet lost, blijft eraan hangen; zo is het nu eenmaal.
Bert Wagendorp
