Auteur: Bert Wagendorp
Ik moet bekennen dat ik de nieuwe kalender van het wielerseizoen 2020 nog niet helemaal heb geïnternaliseerd – wat betekent dat ik nog volledig in de war ben en op 27 juni vermoedelijk braaf voor de tv ga zitten voor de start van de Tour de France in Nice. Mijn brein is een computer die nog niet is geherprogrammeerd nadat hij in maart werd gehackt door een Chinese trol. Er zijn sindsdien twee maanden verstreken, maar dat lijkt een lange leegte waarvan ik niet meer precies weet waarmee hij is gevuld.
Nou ja, dat weet ik natuurlijk wel: met de zaken die zich in april en mei altijd al voordeden. Alleen ontbraken ditmaal de vaste ijkpunten die je leven structuur geven en je herinneringen een anker, zoals de data van de wielerkalender. Waardoor het allemaal toch een beetje vaag wordt, alsof je ergens tussen droom en werkelijkheid hebt geleefd.
Op 1 augustus begint het allemaal met de Strade Bianche. Daar verheug ik me op. Hoewel Toscane in de lente ook niet is te versmaden, vind ik het daar toch op z’n mooist als de rode aarde is doorstoofd en de dorpjes op hun heuvels liggen te zinderen.
Strade Bianche heeft als voordeel dat het een jonge koers is, het kan nog alle kanten op, hij zit nog niet vastgeklemd aan de lente. Zouden ze hem vanaf nu altijd in augustus organiseren, dan kan SB dé eendaagse zomerkoers worden waarmee je het Tourgevoel nog even kunt vasthouden. Strade Bianche in augustus gooit je chronologische oriëntatie vermogen nog niet door de war.
Milaan – Sanremo, op 8 augustus, dat kan ook nog. Het kost moeite, het is La Primavera niet meer, het slaat helemaal nergens op, maar het kán. Net als de Dauphiné, vier dagen later, twee weken voor het begin van de Tour. Er valt voor het gehersenspoelde wielerbrein nog een touw aan vast te knopen. De Tour als het begin van de zomer wordt nu de Tour als begin van de nazomer. Anders, maar enigszins vergelijkbaar.
Pas daarna slaat de verwarring toe, de desoriëntatie, het gevoel dat er iets heel erg mis is met de ordening van tijd en ruimte. Dat er dingen gebeuren die ingaan tegen de logische volgorde der dingen. Dat komt ook doordat er van chronologie geen sprake meer is, alles gebeurt opeens tegelijkertijd. Nou zijn er filosofen die beweren dat dit altijd het geval is, dat tijd niet bestaat en niets anders is dan een constructie om de boel een beetje uit elkaar te houden. Het wielrennen gaat die theorie nu testen in de praktijk.
Terwijl vanaf 3 oktober de Giro aan de gang is, worden vijf grote klassiekers verreden, Luik-Bastenaken-Luik, Amstel Gold Race, Gent-Wevelgem, Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Dat trek ik niet. Intussen begint op 20 oktober, twee dagen na de Ronde, ook nog de Vuelta. Ik vrees dat ik dan inmiddels onder een dekentje lig te rillen op de bank, helemaal losgezongen van de realiteit en onder de kalmeringsmiddelen.
Op 31 oktober is er dan opeens de herfstige stilte van de Ronde van Lombardije, een rustgevende terugkeer naar de normaliteit – alsof al het voorgaande een koortsdroom is geweest, een bezoek aan een gekkenhuis, een afdaling in de spelonken van de waanzin.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
