• 21 juli 2018 •
La Petite Brique 16
Auteur: Peter Ouwerkerk
Er springt een man uit het publiek, op een vlakker stuk van de klim naar l’Alpe d’Huez. Korte groene broek, witte polo, rood petje. Een man van een jaar of zestig. Kort grijs haar, bruine kop, dito armen en benen, wit streepjessnorretje, bootschoentjes. Pensionado, vakantieganger of twee in een. Hij had net zo goed een kapiteinspet op kunnen hebben. Maar wie op l’Alpe d’Huez staat, heeft geen boot en ook geen caravan. Wel een camper. Vier dagen geleden al neergezet.
Eens kijken of mijn geheugen het beeld nog kan terug halen.
Koploper Kuijswijk is al gepasseerd, meen ik. Het groepje met Chris Froome, gele trui Geraint Thomas, Romain Bardet en Tom Dumoulin nadert op pedaalslag.
De man is eigenlijk een stille man. De man komt na een arbeidzaam leven eindelijk een beetje tot zichzelf. Hij geniet van zijn rustige dagen, van zijn vrijheid. Hij is geëindigd als souschef personeelszaken van een koekjesfabriek. Mooie uitzwaaibijeenkomst, ontroerende speech, gouden horloge. Hij is gek op vogeltjes, heeft laatst gelezen dat het helemaal ‘in’ is er een bijenzwerm op na te houden. Zijn vrouw vindt het idee alleen al eng, maar ze gunt hem zijn dromen. Geen onschuldiger man dan een dromende man.
De man heeft een wijntje gedronken bij zijn stokbroodje merguez, die hij met eigen hand beetgaar heeft gebarbecued. En nóg een wijntje, en nóg een. De man geniet van het leven. Maar wordt langzaam maar zeker ook een getergde man. Hij haakt in op het concert van opgekropte woede; versus Christopher Froome & de bedriegers van Sky. Walging en vijandigheid beginnen te strijden om voorrang. Anderen staan klaar met eieren, met verschaald bier, met bekers boze-mannenzeik. Vanuit zijn diepste onderbuik verheft zich een kolossale, getergde vuist.
Hij hoort het boegeroep langzaam maar onstuitbaar de berg oprollen. Hij heeft éven slecht zicht door de Bengaalse rookbussen in de helse schacht die de Alp is geworden. Hij voelt dat dáár die tricheur van een Froome in aantocht is. Hij neemt een aanloop, balt zijn vuist, springt en slaat furieus op de schouder van de coureur op wie hij ál zijn frustraties botviert.
Typisch geval van openbare geweldpleging, denk ik.
‘Ze hadden hem meteen in de boeien moeten slaan, moeten arresteren en afvoeren,’ zegt Danny Nelissen ’s avonds in De Avondetappe. ‘D’r staat nota bene een agent vlakbij. Kijk maar, die daar met dat gele hesje.’
Diezelfde donderdagavond verschijnt er op allerlei sites een foto van een man die op het asfalt zit, geboeide armen op de rug. Hij wordt omringd door twee gendarmes, die op hem inpraten. Dé man? Hij draagt andere kleding, maar is ongetwijfeld net zo’n eikel, net zo’n hoofdrolspeler van een hoogst emotioneel dagje op de Alp. Wat Nibali is overkomen, had eigenlijk Froome moeten treffen: met zijn stuur in een lusje van een fototoestel blijven haken; gebroken rugwervel.
In de Tour van 1975 gaf ene Nello Breton Eddy Merckx een leverstoot op de Puy-de-Dôme De politie rekende hem in, er kwam een rechtszaak, Merckx was uitgeteld, maar Bernard Thévenet won de Tour. De boksende man kreeg een symbolische boete van één franc. Zo doe je met renners die de Fransen hun Tour willen ontnemen.
Niet veel later moest er op de Puy entree worden betaald. Ook al omdat de bavianen onder de wielerfans een zootje maakten van de gedoofde ecologische vulkaan. De Tour is er na 1988 niet meer geweest.
Achtendertig jaar na Merckx geldt nog steeds: voor alle boze mannen een stadionverbod! Want: te gevaarlijk, volstrekt onbeheersbaar, de gekte voorbij.
6 km – Een oververhitte supporter deelt een tik uit aan Froome. #TDF2018 pic.twitter.com/xEu9TmoIui
— NOS Wielrennen (@NOSwielrennen) July 19, 2018
