Tom Dumoulin (Team Sunweb) Wint The Giro D’Italia 2017, ©Cor Vos 2017
Auteur: Bert Wagendorp
Zaterdagavond was Tom Dumoulin te gast bij Matthijs Gaat Door, de muziekshow van Matthijs van Nieuwkerk. Het was de eerste keer dat we Dumoulin een uitgebreid interview zagen geven sinds zijn besluit, half augustus, om per direct te stoppen met wielrennen.
Er was een filmpje – met natuurlijk het vermaarde poep-incident in de Giro van 2017 –, er was muziek van Ennio Morricone, er was een toepasselijk gedicht van Claudia de Breij en een liedje van Jacqueline Govaert van Krezip, afscheidswoorden van Mart Smeets en er waren vragen van Van Nieuwkerk.
Dumoulin stelde zich bereidwillig op: hij keek naar het filmpje, luisterde naar de muziek, hoorde Mart Smeets aan en beantwoordde de vragen van Matthijs. Er was alles aan gedaan om enige emotie bij hem los te maken, de camera zoemde zo ver mogelijk in op het gezicht van Dumoulin, maar geen traantje te zien. Zijn antwoord op Matthijs’ woorden dat hij tegenover zijn fans ‘verplicht’ was een soort van afscheid te ondergaan was veelzeggend: hij wilde even duidelijk stellen dat hij helemaal nergens meer toe verplicht was – maar oké, voor deze keer dan.
In alles hoorde je de voormalige topsporter die er helemaal klaar mee was, die zich niet langer wilde onderwerpen aan de vermaledijde eisen van het publiek. Hij was zes weken naar het buitenland geweest, hij dronk soms een biertje te veel, hij had de muziek ontdekt en bezocht concerten (‘Bob Dylan, De Dijk’ – Dumoulin heeft wat in te halen): hij leidde eindelijk het leven dat hij tijdens zijn sportcarrière zo had gemist, dat van een zorgeloze 31-jarige.
Even leek Van Nieuwkerk aan te sturen op de mogelijkheid dat Dumoulin zijn besluit nog zou herzien, toen hij eraan refereerde dat Krezip toch ook was gestopt, maar dat de groep inmiddels weer volop rondtoerde. Gelukkig zag hij tijdig in dat hij de vraag niet eens hoefde te stellen.
Er klonk oprechte bewondering door in het Afscheid, maar ook Teleurstelling. Met elke keer dat Van Nieuwkerk verwees naar de Giro-zege en het wereldkampioenschap tijdrijden, werd het gevoel dat Dumoulin ons fans tekort had gedaan sterker. Zeker, de carrière was fantastisch verlopen, maar er had zoveel meer ingezeten. Tweede in de Tour, goed, maar Lance Armstrong zou op zijn 31ste nog vijf keer de Ronde van Frankrijk winnen en Joop Zoetemelk kwam pas echt in vorm toen hij 33 was.
Wat als…
Dumoulin liet zich door dat wensdenken niet van de wijs brengen. Hij had ervan genoten – hoewel de laatste jaren wat minder –, hij was dankbaar, maar hij had nergens spijt van, ook niet van de eventuele gemiste kansen. Terecht.
Sporters hebben geen verplichtingen tegenover hun fans. Met degenen die dat gevoel wel hadden, is het meestal slecht afgelopen. De atleet hoeft niet te voorzien in onze behoefte aan helden.
Dat zei Tom Dumoulin allemaal niet, maar het was wel wat hij bedoelde.
Hij bedankte Matthijs beleefd voor de ontvangen lof, maar dacht er ‘en laat me nu met rust’ achteraan.
In de nieuwe Muur neemt Henk Pröpper op gepaste wijze afscheid van Dumoulin. Hij omschrijft hem als ‘een mens op de fiets’. Hoger lof kun je als voormalig topcoureur niet ontvangen. Mens geweest en mens gebleven: het kost je misschien een paar zeges, maar uiteindelijk win je.
.
La Planche Des Belles Filles – Tom Dumoulin (Team Jumbo – Visma) Tour De France 2020 Stage 20, ©Cor Vos 2020