Auteur: Mart Smeets
Het was me wat: Neerlands troetelfietsdier Mathieu van der Poel had een ferme, goed zichtbare kwat richting ‘het volk’ gestuurd en heel even leek het op een Vlaams-Hollandse oorlog uit te draaien.
Nee, kwatten naar het publiek hoort niet. Dat doe je niet, ook al sart en pest het volk je het bloed onder de nagels vandaan.
Telkens wanneer Van der Poel bij een cross in het Belgisch-Nederlandse grensgebied aan de start kwam en hij langs groepjes aangeschoten wielerfans reed, kreeg hij scheldkanonnades over zich heen. Die werden kracht bijgezet met bekers bier of urine.
Wielerfans drinken zich een stuk in de kraag, nemen nog een bekertje, wachten op het doelwit Van der Poel en mieteren hem dan de inhoud van die bekertjes in het gezicht. Wie bier drinkt moet plassen en dus…
Dat we in een tijd leven waarin van enige beschaving nauwelijks nog gesproken kan worden wisten we al. We lappen regels, ook leefregels, aan onze laars. We kwetsen, we breken af, we maken kapot, we beledigen en treiteren medeburger of het de gewoonste zaak van de wereld is.
Dat bij het crossen bier gedronken wordt, is bekend. Wie weet is het meer salonfähige gebruik van wit poeder ook al in zwang is bij de cross-vandalen.
Om welke reden dan ook: afgunst, jaloezie, niet-gekanaliseerde vaderlandsliefde, domheid, ongemanierdheid, stoerdoenerij of vernielzucht.
Van der Poel was dat gedrag zat en speelde eigen rechter. Afstappen en die bier- en urinegooiers op de bek slaan of, in een puur pacifistische opwelling die lieden rustig op hun asociale gedrag wijzen, is onmogelijk als je bezig bent een wielerkoers door de modder te rijden.
Terugschreeuwen? Die teksten verwaaien allicht. Een dikke vinger? Is al te gewoon om op te vallen. Wijsvinger tegen voorhoofd tikken? Moeilijk op een gladde ondergrond en de hersenloze achter te hekken wordt niet bereikt.
Ik neem aan dat Van der Poel in een korte opwelling zijn fluim verzamelde, inademde en lanceerde; een ordinair antwoord op ordinair gedrag.
Kwaad met kwaad vergelden; een andere mogelijkheid was er niet.
Natuurlijk hebben Van der Poels ouders en grootouders hem dat niet geleerd. Kwatten is onjuist, ordinair en ongepast. Spugen, kwatten, fluimen… het bestaat, het komt voor, we zien het iedere dag, tijdens voetbalwedstrijden, op straat, bij burenruzies, bij stakers, getroffen studenten en dus ook bij wielrenners. Ook bij een man die we tot Sportman van het jaar kozen, de man die ons de finale van Glasgow voorzette, de man die heus wel manieren zijn bijgebracht.
Ook dus bij de man die het anonieme zuigen, het uitroepen van vernederende en uitdagende teksten, het gooien met bier en urine en de verpeste sfeer bij een sportwedstrijd ineens even te veel werd.
Ik denk dat ieder mens weleens van die overkookmomenten heeft meegemaakt.
Niet nadenken maar gewoon doen zoals Van der Poel dat deed.
Ja, het is primair, het hoort niet, maar het was, voor mij in ieder geval, begrijpelijk. Het acceptatievermogen van ieder mens heeft een grens. Dat weet Mathieu van der Poel nu ook.
Het is alleen jammer en beschamend dat zijn slachtoffers daar waarschijnlijk helemaal niets van snappen en er ook nooit aan toekomen.
Het is en blijft jammer dat in 1830 Nederland en België in twee buur-koninkrijken werden gesplitst. Als dat niet was gebeurd, zou die kwat dan in 2023 niet door de lucht gevlogen zijn?
Van Der Poel Mathieu During The Cyclocross Race In Baal, Belgium, 01/01/2024 – Photo: Gregory Van Gansen/Pn/Cor Vos © 2024