Auteur: Bert Wagendorp
Olympische dromen zijn van glas: zomaar gebroken. Zondag fietste Annemiek van Vleuten juichend over de finish, in de veronderstelling dat ze haar droom eindelijk had verwezenlijkt. Maar ze had een onbekende Oostenrijkse over het hoofd gezien, die al enige tijd binnen was. Pech, maar ook een blunder, van haar of van bondscoach Loes Gunnewijk; in elk geval stond het vrouwenwielrennen in de grootste wedstrijd die het kent voor paal.
Tokyo (Japan) – Annemiek Van Vleuten – Photo Luca Bettini/Cor Vos © 2021
Maandag was het de beurt aan Mathieu van der Poel. Na zijn optreden in de Tour de France stond het wel vast dat Mathieu Nederland het eerste wielergoud zou gaan bezorgen. Even na de start zagen we hem door het beeld vliegen, maar niet zoals het hoort. Technisch foutje, harde landing, alles voorbij.
De NOS liet zich onmiddellijk van zijn ware kant zien: Van der Poel uitgeschakeld, over naar het handboogschieten, waar Joris van den Berg net zo infantiel enthousiast commentaar gaf als hij gewoon is te doen bij het wielrennen. Wat een mooie sport was het toch, met die pijl en boog, alweer een 10. Gelukkig waren de Belgen minder opportunistisch – of ze doen daar niet aan handboogschieten.
Wuyts en De Cauwer waren nog altijd niet heen over hun verbazing over de vrouwenkoers. De Cauwer was zelfs opgehouden met erover na te denken, zo onbegrijpelijk vond hij het. Wuyts zei dat hij het jammer vond voor het vrouwenwielrennen en dat we het maar niet meer moesten hebben over slim zijn en het Nederlandse vrouwenwielrennen.
Ben je jarenlang bezig om je te verlossen van het amateuristische imago, bedoelde hij, krijg je dit. Zit er een bondscoach in de volgwagen die geen idee heeft hoe de koers in elkaar zit, wie er op kop liggen en die daarom maar wat roept. En zo kon een hometrainer-kampioen de olympische titel binnenhalen. Ze was meteen ontsnapt, omdat ze niet in het peloton durft te rijden.
Bij de mannen won Richard Carapaz, een waardig olympisch kampioen, bij de vrouwen hebben ze de eerstvolgende drie jaar Anna Kiesenhofer die het peloton een enge plek vindt.
Het enige dat Herbert Dijkstra verder over haar te weten was gekomen was dat ze wiskunde had gestudeerd, in Wenen, Barcelona en Cambridge nog wel. Ze kon in elk geval goed tellen: zo lang ze niet werd gepasseerd lag ze op plek nummer één.
Het Nederlandse dreamteam – de vier toppers konden alle vier winnen, het was de vraag wie er buiten de medailles zou vallen en vierde zou worden – zeiden dat ze het anders hadden aangepakt hadden ze geweten hoe de situatie in koers was.
Maar ja, ze hadden geen oortjes.
Dat Van der Poel door de lucht vloog was een zware tegenvaller voor alle wielerliefhebbers die vroeg hun bed waren uitgekomen. Mathieu stapte in de vijfde ronde af en ging naar het ziekenhuis.
Het gaf al het gepraat van de afgelopen weken ook iets leegs. Na een week uit de Tour met het oog op de Olympische Spelen, kon dat wel? De aanpassing aan een mountainbike, was daar wel tijd voor? Ging hij niet te laat naar Japan?
Het is tijd om te overdenken wat hij moet gaan doen. Opnieuw drie jaar lang dromen van een olympische titel mountainbike, of kiezen?
Hopelijk is het wegparkoers in Parijs 2024 geschikt voor Van der Poel. Zijn we af van veel gezeur en kan hij gewoon doen waar hij goed in is. Bovendien is hij dan 29: genoeg gespeeld.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Tokyo (Japan) – Mathieu Van Der Poel – Photo Anton Vos/Cor Vos © 2021