Auteur: Bert Wagendorp
Om redenen die ik nog even geheim moet houden, verdiep ik mij de laatste tijd in Joris van den Bergh en Piet Moeskops. Joris (1881-1953) was een sportjournalist die naam maakte met twee inmiddels legendarische boeken, Te midden der Kampioenen (uit 1929, in 2009 heruitgegeven door De Muur) en Mysterieuze krachten in de sport. Te midden der kampioenen is een soort biografie van de baansprinter Piet Moeskops (1893-1964), die tussen 1921 en 1926 vijfmaal wereldkampioen bij de profs werd.
Het baansprinten is een van de allermooiste disciplines die de wielersport kent. Het is samengebalde energie die tot explosie komt, een ingewikkeld tactisch spel van stilstand en versnelling, een fysieke en psychologische krachtmeting – allemaal kwesties die Van den Bergh in zijn boek uitgebreid belicht. Drievoudig wereldkampioen Theo Bos had het boek daarom altijd naast zijn nachtkastje liggen.
Het baansprinten kent een lange en prachtige traditie, waarin om de zoveel tijd een Nederlander aan de weg timmert en het hoogste treetje van het podium beklimt. Dat begon dus in 1921 met Piet Moeskops, kreeg een vervolg met Arie van Vliet (1938, 1948, 1953) en Jan Derksen (1946, 1957), waarna Leijn Loevesijn in 1971 goud won. Daarna duurde het even, maar gelukkig blies Theo Bos in 2004 (en in 2006 en 2007) de gouden traditie nieuw leven in.
En nu hebben we dus Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland, sinds dit jaar de twee sterkste sprinters ter wereld. Baansprinters kunnen vaak lang mee aan de top en hebben langdurige carrières, met Lavreysen (22) en Hoogland (26) gaan we dus glorieuze tijden van Nederlandse dominantie op het klassieke prachtnummer tegemoet.
Het mooie van het baanwielrennen is dat de discipline door de decennia heen niet wezenlijk van karakter is veranderd. De fietsen zijn wat gemoderniseerd en het trainingsregime is sinds Moeskops vermoedelijk wel wat verfijnd, maar de kern, het diepste wezen van de duels is niet veranderd. Het hout van de banen ook niet. Het baansprinten is van een hartverwarmende traditie.
Met dit gegeven in gedachten heb ik voor u een leuk spel bedacht, dat uw kerstdagen danig zal opfleuren. Dit spel gaat zo: zoek op Wikipedia de lijst van WK-podia sinds 1895 op. Print de lijst uit en leg deze op de speeltafel. Het is nu de bedoeling via podium-handshakes zo snel mogelijk van het laatste podium naar het eerste te komen.
Ik noem een voorbeeld: wereldkampioen 2019 Harrie Lavreysen stond in 2017 op het podium met de Rus Dmitrjev, Dmitrjev in 2015 met Grégory Baugé (Fra). Baugé stond in 2007 naast Theo Bos. Dus: Lavreysen is drie podium-handshakes verwijderd van Theo Bos. Dat is gemakkelijk, maar als we van het podium van 2019 in zo weinig mogelijk handshakes naar Piet Moeskops willen, wordt het ingewikkelder. Mijn pr staat nu op negentien, maar ik heb het vermoeden dat het in minder handshakes kan. Niettemin is negentien handshakes om bijna een eeuw te overbruggen al een spectaculair resultaat.
Het handshakes-spel maakt je bewust van het verstrijken van de tijd en tevens van de onverbrekelijke band tussen toekomst, heden en verleden. Dit is een troostrijke gedachte: Harrie Lavreysen wordt op het podium in de negentiende graad ook gefeliciteerd door Piet Moeskops.
Het handshakes-spel kan uiteraard worden gespeeld met alle individuele sporten met een historie van langer dan een eeuw. Het kan ook buiten de sport worden gespeeld, maar sportlijstjes lenen zich er toch het beste voor.
Pak er een lekker glas wijn bij (of een Belgisch biertje). Zet de kookwekker op een kwartier en begin. Veel plezier!
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
