Another brick in the wall
Auteur: Peter Ouwerkerk
Dylan van Baarle had er een mooie september van willen maken. In de Vuelta pogen een ritje te winnen en goed voorbereid afreizen naar de, wereldkampioenschappen in Innsbruck. Twee starts zou hij maken: de individuele tijdrit én de wegwedstrijd. Maar Dylan van Baarle zit thuis, met een fractuur in het bekken, gevolg van een tenenkrommende valpartij vlak ná de finish van rit 12, volledig buiten zijn schuld.
Tja, die Vuelta. Eigenlijk best een overzichtelijke ronde; zeker in vergelijking met de Giro en al helemaal met de Tour. Het is net of er in Spanje minder hard en minder massaal wordt gevallen dan in de twee andere grote ronden. De eerste opgave in de Vuelta werd pas genoteerd in etappe 9.
Valpartijen hóren bij de koers, zegt men, het is één mallemolen van net niet. Maar er zíjn er bij… Oók in de Vuelta, waar de veiligheid soms met voeten wordt getreden. Drie casussen, te bizar voor woorden. Driewerf schande.
Ik roep ze nog eens terug in de herinnering.
1) In etappe 6 viert de lamlendigheid drie uur lang hoogtij, tót er op 26 kilometer van de finish bij de entree van een flink dorp een haakse bocht naar rechts opduikt. Met vlak áchter de bocht, midden op het wegdek: drie rubberen paaltjes van een kleine meter hoog. Er is een geel stootkussen voor geplaatst, maar ja hoor: bingo. Vijf renners zien de hindernis te laat en rollen over elkaar heen, onder wie Wilco Kelderman. Wiel krom, andere fiets, plotse wind op de kant, peloton in vier stukken, met Kelderman en Thibaut Pinot in wagon vier. Uiteindelijk verlies: 1.44 minuut. Dág Vuelta.
2) Dezelfde rit 6, met finish in San Javier, niet ver van de luchtmachtbasis in Murcia. Zeven vliegtuigen brengen een saluut aan de Vuelta, spuiten een gordijn van vier rode en drie gele strepen over het peloton. De laatste renners van de groep-Kelderman zijn nog amper binnen of er waaien vier grote, blauwe hekken over de uitrijstrook. Wat doen díé daar..!? Drie ontstelde renners komen hard ten val. Later blijkt dat de turbulentie niet is veroorzaakt door de feestvliegtuigen, maar door een vip-helikoper, die pal naast de finish is geland.
3) Rit 12. Iedereen heeft kunnen lezen dat de vuurtoren van Estaca de Bares – op de meest noordelijke punt van Spanje – het eindstation van de dag zal zijn. Laatste 1500 meter: een weggetje zo breed als een fietspad. Kopgroep van vier, met winstkansen voor Dylan van Baarle, maar de Fransman Alexandre Geniez is iets gewiekster. Er zitten er twintig cameralieden en fotografen op één weghelft, maar het past net. Tót opeens een official uit de kant losbreekt en voor de eerste renners begint uit te hollen. Gevolg: Geniez bokt tegen ’s mans linkerschouder, diens brilletje zweeft door de lucht, de man valt en Van Baarle maakt een salto tegen het asfalt. Hij voelt meteen dat zijn bekken Innsbruck niet zal halen. Twee dagen later moet hij – hoofdschuddend – afstappen.
In de voorjaarskoersen is het ook weleens raak, en niet zelden door eigen schuld. Maar dit waren drie crashes van een onbenulligheid waarmee je in het gewone leven niet zou wegkomen. In de wielersport echter, waar door parcoursbouwers en -opzichters veroorzaakte valpartijen schering en inslag zijn, hoor je vrijwel nooit iets over aangiften, rechtszaken, laat staan genoegdoening.
Je zou zeggen: sponsors verliezen renners, en renners hun inkomsten, alleen: procederen – ho maar. Waar zijn de bonden van belanghebbenden als je ze nodig hebt? Maar ploegmanagers hebben het te druk met hun zoektocht naar sponsoren, en de internationale rennersvakbond van Gianni Bugno slaapt al jaren. Wie het woord ‘staking’ in de mond durft te nemen, wacht hoongelach.
In Roeselare is onlangs KOERS heropend. Een voor zes miljoen euro gepimpte versie van het sinds 1998 bestaande Wielermuseum in het West-Vlaamse centrumstadje. Het ademt er onvoorwaardelijke liefde voor de koers, voor historie, verhalen en curiosa; het maakt alle zintuigen in je wakker. Het is er wegdromen met kippenvel.
In de nieuwe opstelling is optimaal gebruikgemaakt van de hoogten die de drie verdiepingen tellende, voormalige brandweerkazerne te bieden heeft. De honderden museale items zoals racefietsen, truien, bidons, affiches, petjes, bekers, vanen, kaderplaatjes en andere memorabilia doen je verdwijnen in de tijd.
Na de langlopende succesexpositie ‘Koers is Religie’ zijn de beheerders van het KOERS-museum van plan een volgende tentoonstelling te wijden aan het thema ‘Vallen, Pijn en Lijden’. In een van de zaaltjes draait nu al een voorproefje: een huiveringwekkende compilatie van de meest beklijvende malheur in het peloton.
Als het doorgaat, mogen de drie stille getuigen uit de Vuelta 2018 dan zeker níét ontbreken: de rubberen paaltjes, de hardplastic hekken en het brilletje. Het liefst met ernaast de parcoursbouwer, de helikopterpiloot en het hollende jurylid, als schuldbewuste suppoosten, explicateurs. Bij wijze van taakstraf.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
