CASSE SANS SUSPENSE

Geweldig verhaal in L’Équipe.

Ik lees: ‘Als de Izoard en zijn Casse Déserte, landschap gemarteld door de planeet Mars, dus hebben toegestaan om de grootheid van een menselijk wezen te wijden, nietig gemaakt in het decor van de gigantische arena met monsterlijke, monolithische scherpe punten, is het over het geheel van de etappe dat de Franse kampioen zijn superioriteit vestigde. We waren van begin tot het eind getuige van een Bobet-festival.’

Datum van publicatie: 23 juli 1953. Auteur: Jacques Goddet. Het stond in een moderne special van L’Équipe, over de Sommets de légende. Het is alsof berglegendes werkelijk gereserveerd blijven voor oude tijden. Christian Prudhomme heeft dat willen doorbreken met een aankomst boven op de Izoard.

Ik ben zelf nog even naar boven gereden over de achterkant van de Izoard, alleen toegankelijk voor de volgers. Een parkeerwacht hield me anderhalve kilometer voor de top staande. Er was hogerop geen plaats meer. Het was een wijs besluit om naar Briançon af te dalen, mijn DS4 alvast neer te zetten bij mijn Auberge en de stad in te lopen voor een bar met televisiescherm. Die vond ik snel: Hotel Restaurant la Gare. Het zat er vol met oudere, geplooide wielertoeristen.

Laag op de Izoard ging Alexey Lutsenko voorop. Hij werd ingehaald door Jhon Darwin Atapuma, een Colombiaan die ook op de deelnemerslijst bleek voor te komen. Ik zat helemaal niet te wachten op Lutsenko en Atapuma. De tenoren moesten vooropgaan als in een festival! Op het moment dat Atapuma solo ten aanval trok, barstte er een enorm gejuich op in de bar. Het kwam van een cohort Colombianen, mannen en vrouwen, die na het nietig worden van Nairo Quintana snel konden beschikken over een nieuwe held.

De barman-receptionist, een oudere man met een grijzende snor, deed zijn werk in een rolstoel, zich behendig heen en weer bewegend tussen de tapkast en de gastendesk. Alleen voor het tappen van het bier stond hij op, half hangend aan de kraan. Hij groeide langzaam uit tot mijn held van de middag.

Met nog twee kilometer te gaan was het voorbij met de Atapuma-act. Barguil drong zich naar voren voor de bergpunten en de ritzege op de top. Er was een sprongetje van Bardet dat vermoedelijk bedoeld was als aanval. Daarna de tegenstoot van Froome die zijn fiets in de Casse Déserte aanzette als een brommer. Ze kwamen uiteindelijk samen, met Uran, en zo bleef het. Het was klinisch, afdoende, een koel gelijkspelletje zonder grote emoties, behalve misschien de opluchting bij Froome dat hij het niet moeilijk had gekregen. Bardet, de opgehemelde uitdager, kon niet beter dan Bardet, sterke renner met een manco aan superioriteit. Het was geen ontwikkeling om een heroïsch verhaal over te schrijven.

Het was een door alle spanning verlaten kwestie, Casse Déserte sans suspense.

JEROEN WIELAERT

Jeroen Wielaert zit in zijn 31ste Tour. Hij zal hier dagelijks met een impressie komen.