Auteur: Mart Smeets
Op zaterdag 31 juli 2021 gonsden Olympische berichten over de gehele wereld. Al zappend kon een normaal mens niet om Tokio en omstreken heen. Je verdronk in Olympische beelden, geluiden en berichten totdat…
Totdat ik de VRT aan knipte.
Ik hoorde een mij bekende stem het woord ‘absoluut’ uitspreken zoals alleen José de Cauwer, de Vlaming , dat kan. Absoluut als in absoluut. Luister naar de VRT gedurende een middagje Tour en je hoort dat bevestigende woord op zijn minst 357 keer; het kan niet eens meer een stopwoordje genoemd worden.
Het was zaterdagmiddag en in schimmige beelden liet de Baskische televisie ons beelden zien van de beklimming van Jaizkibel. Wielerkenners zeggen dan: Clásica San Sebastián.
Maar wacht even, het was toch Tokio dat deze dagen regeerde?
Niet bij de VRT. De Vlamingen waren geheel zichzelf, lieten op een van hun kanalen wat afgekloven Olympisch, pseudo NBA-basketbal zien, maar het was vandaag toch echt ‘koers’ en dus zonden ze dat ook uit. Met een duidelijke nadruk op ‘ook’.
De Cauwer zat naast mijn goede collega en vriend Christophe Vandegoor in een studio in Brussel en gaf verslag van de Baskische koers die ik in mijn NOS-dagen zo ontstellend graag deed. Ook al was die koers zes dagen na een loodzware Tour en moest je een volle dag reizen om tot in San Sebastian te komen.
Het was hondenweer in Baskenland en dat maakte het beeld prachtig; zwiepende regen, wegvallend kleur in beeld, mist, zwoegende en lossende renners, een schimmige afdaling, soms weer even helder, als er een open stuk terrein doorreden werd; het was televisie uit de jaren tachtig.
Natuurlijk kent u de uitslag van die koers: 1. Neilson Powless; 2. Mattej Mohoric; 3. Mikkel Honoré. Maar zag u ook de ijzingwekkende schuiver van Lorenzo Rota die in een reling boven een ravijntje bleef hangen? Bij de VRT kon je het zien omdat ze daar gewoon de koers van de dag uitzonden. Op een typische VRT-wijze werd er commentaar gegeven, vol wielerpassie, vol kleine en grote weetjes, met verbazing ook, met lichte wrevel over de kwaliteit van het beeld en uiteraard ingehouden hoop op Belgisch succes.
Klein hoogtepunt: direct na het in beeld verschijnen van de namen van de eerste tien aankomenden, werd opgemerkt dat onze Bauke Mollema er toch maar weer in geslaagd was in de top-tien uit te komen. Dat was meer dan een fait divers. Mollema doet dat bijna ieder jaar. Ik meen tien op elf.
Ja, ik keek met dorst en hongerige graagte naar de kopgroep. Ik vroeg me af of ik werkelijk wist wie die Amerikaan Powless was. Was hij me eerder opgevallen? Waar kwam hij vandaan?
Gelukkig hadden de mannen in Brussel daar ook een tikkie moeite mee. Heel eerlijk: ik wist dat de renner uit Eglin, Florida stamde en dat was opmerkelijk en daarom wist ik het omdat ik het ooit ergens gelezen had. In dat stadje huist een grote Airforce basis.
En had hij ook niet, bijna onopgemerkt, niet zo lang geleden, voor de Jumbo’s gereden?
Ja dus. Wist ik niets meer van.
Toen de Baskische koers gedaan was, vroeg Vandegoor ons kijker-luisteraars of we nog ingeschakeld wilden blijven, want na de Clásica zouden we beelden kunnen zien van de Heistse Pijl.
De wat?
De Heistse Pijl, een wedstrijd uit de UCI Europa serie en, lach niet, een al tamelijk oude semi-semi klassieker die in de provincie Antwerpen zijn beslag kreeg: al vanaf 1947, toen Constant Verschuren de eerste uitvoering won.
Zoals u weet koesteren mensen die in 1947 geboren zijn dat jaar als geweldig, vol zon en warmte en een jaar waarin de tweede wereldoorlog iets meer uit ons leven verdreven werd.
Ik zat werkelijk stupéfait naar redelijk onbekende renners te kijken die zich in de finale van een Vlaamse koers in de finale toonden. Tot slot drie man op kop; Yves Lampaert, Jonas Rickaert en Pascal Eenkhoorn.
Allemaal live op de Belgische televisie.
Onze landgenoot Eenkhoorn won de 192 kilometer lange koers en vindt zijn naam nu terug op de overwinnaarslijst van de laatste vijf uitgaven: Sasha Weemaes, Alvaro Hodeg, Emils Liepins, Jasper de Buyst en Dylan Groenewegen.
Laatstgenoemde reed op afstand achter de kopgroep aan. De organisatoren hadden zich waarschijnlijk likkebaardend verheugd in een sprintduel tussen Groenewegen en Fabio Jakobsen, maar de sensatiezoekers kregen dat duel niet te zien. Jakobsen viel al in een vroeg stadium van de wedstrijd en verliet de koers.
Dat alles was live te zien uit uit Heist op den Berg, via de VRT. Op zaterdagmiddag laat, middenin de Olympische bubbel. Of er niets aan de hand was.
Het was immers koers en al dat gedoe, dat gejank, gejuich en Olympisch gefriemel, moest op dit televisiekanaal maar even een stapje terug doen.
In Vlaanderen blijft de koers de koers.
Absoluut.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Oudenaarde – Belgium – Photo Gregory Van Gansen/Cor Vos © 2021