Auteur: John Kroon
Je kunt je over het wielerjaar 2021 van alles afvragen, bijvoorbeeld hoelang COVID-19 de kalender blijft verstoren, of rookies als Remco Evenepoel en Tadej Pogačar de grote rondes naar hun hand gaan zetten, of Tom Dumoulin op zijn oude niveau terugkeert (hij moet dan weg bij Jumbo-Visma, vindt Roger De Vlaeminck), maar voor mij is dé vraag: hoe zal het Fabio Jakobsen vergaan?
Fabio Jakobsen // Photo Tim Van Wichelen/Cor Vos © 2020
Een begin van een antwoord daarop is vermoedelijk pas in augustus te geven. Eén jaar na die doodsmak die hij in Polen maakte.
Thijs Zonneveld sprak met Jakobsen voor het AD en alleen al de kop boven het artikel is gruwelijk genoeg om je de schrik om het hart te doen slaan. ‘Elke keer dacht ik: dit is ’t, ik ga dood.’
Jakobsen sprak over zijn ervaringen op de intensive care – anders dan menig coronapatiënt kan hij dat gelukkig wel navertellen: ‘Ik had veel moeite met ademhalen, ik was bang om te stikken.’ Zijn voeten werden ‘doof’ en dat gevoel trok door naar zijn bekken, handen, schouders, tot onder zijn nek. Vijftig tot honderd keer verkeerde hij in doodsangst. ‘Ik heb nog nooit zo afgezien. Ik zou nog liever drie Vuelta’s achter elkaar rijden dan nog één dag op de ic.’
Die vijfde augustus in 2020 was ook een helse dag voor zijn vriendin Delore, die, tegen haar gewoonte in – ze vindt het eigenlijk te eng – die eindsprint in de Ronde van Polen wel op televisie bekeek; haar vader had voorspeld dat Fabio zou winnen. ‘Een halfuur lang heb ik onder de tv gezeten, biddend dat hij niet dood zou gaan.’ Toen ploegarts Yvan Vanmol haar ’s avonds laat belde, liet ze de telefoon eerst lange tijd overgaan – bang dat het nieuws té slecht zou zijn.
Het vergt zo’n vijftig woorden om op te sommen welke kwetsuren Jakobsen allemaal opliep toen hij in Katowice door de dranghekken klapte en bij heel veel ongeluk nog het geluk had dat een filmende UCI-commissaris als stootkussen dienst deed. Samengevat: hersenen, schedel, neus, gehemelte, tanden, bovenkaak, onderkaak, aangezicht, oorschelp, duim, schouder, longen, stemband, billen.
Hij fietst alweer een beetje, sprinten is er nog niet bij. In februari wacht hem nóg een operatie, aan zijn kaak, waarin een stukje bot uit zijn bekkenkam is gezet. De bedoeling is dat hij in het najaar weer over al zijn tanden kan beschikken. Eigenlijk hoopt hij in maart alweer zijn vak van wielrenner te kunnen beoefenen, maar hij weet dat het realistischer is om te verwachten dat het misschien pas in augustus zover zal zijn. En dan is dé vraag: durf hij zich met volle overgave weer in een massasprint te storten?
Daaraan vooraf gaat de vraag: komt het nog wel goed met de wielrenner Fabio Jakobsen? Het is zeer te hopen, maar het is lang niet zeker. Eind 2021 loopt zijn huidige contract bij Deceuninck – Quick-Step af. Die ploeg gaat geen renner in dienst houden die dan misschien eigenlijk renner-af is. Dat verklaart ook waarom Jakobsen een aansprakelijkheidszaak achter de hand houdt tegen onder meer Jumbo-Visma. Want je kunt allerlei nevenoorzaken opnoemen van die fatale val – verkeerd parcours, verkeerde organisatie, ga maar door – maar de hoofdschuldige blijft een werknemer van Jumbo-Visma, Dylan Groenewegen, die op een verkeerd moment en op ongeoorloofde wijze van zijn lijn afweek.
Dat gedrag kan betekenen dat Jakobsen op 24-jarige leeftijd, hij zou dus nog wel een jaar of tien meekunnen, zijn carrière moet beëindigen. Misschien moet hij wel in ploegendienst in een fabriek gaan werken, denkt Jakobsen. Daar is niets mis mee, maar een topsprinter verdient aanmerkelijk beter.
Dus ziet hij een andere optie, als Deceuninck – Quick-Step niet met hem verder wil: een contract bij Jumbo-Visma. Dan kan Fabio, hij vertelde het lachend, mooi de sprint voor Dylan aantrekken.
Zo zal het niet gaan. Maar wat dan? Gaat Fabio Jakobsen de geschiedenis in als best betaalde vakkenvuller in een supermarkt? Wie zal het zeggen. Jumbo-Visma zal op een of andere manier zijn verantwoordelijkheid moeten nemen. In samenspraak met Groenewegen. Liefst zonder dat een rechter een uitspraak hoeft te doen.
Delore zei aan het einde van het interview: ‘Ik ben zo blij dat-ie nog leeft. Dat-ie elke ochtend wakker wordt’. Fabio: ‘Ik ook, ik ook.’
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Zabrze – Poland // Photo Szymon Gruchalski/Cor Vos © 2020