Auteur: Mart Smeets
Armageddon. Dat woord spookt al een paar dagen door mijn hoofd. Onzin natuurlijk, maar toch: het spookt. Ik heb net gelezen dat Demitry Strahkov de eer geniet de eerste Coronaklant in de professionele wielrennerij te zijn. Gefeliciteerd, moet je er bijna bij zeggen.
De sportberichtgeving van de laatste week lijkt op een ratrace: welke site, welke krant, welke blogger of vlogger heeft de meeste en de meest aansprekende afzeggingen en afgelastingen? Welke sporthelden zijn positief zonder dat het WADA eraan te pas is gekomen?
Op het moment van schrijven is het zeker dat in Italië in de maand maart niet meer gekoerst zal worden. In Vlaanderen hebben ze de maart-koersen eruit gegooid. Over het doorgaan van Vlaanderens Mooiste wordt nog gemiezemuisd.
En verder, die prachtige wielermaand april? Je voelt het al aankomen.
De Ronde moet toch groter en machtiger zijn dan dat vervelende Corona-virusje dat ons veilige leventje zo in de war brengt, denken ze daar. Onze Lieve Heer zal toch de eerste zondag in april die Corona-brigade wel tegenhouden?
En de Giro dan?
De eerste drie etappes liggen er al uit.
En dat terwijl ze in Frankrijk, zonder dat we er echt belangstelling voor hebben, tussen Parijs en Nice koersen. Honderd of minder kilometer naar het oosten, een paar colletjes over, staat het complete leven stil en beweegt bijna niemand meer. Voetballers hebben het daar, basketballers, hardlopers en alle competities zijn bevroren. Silenzio totale.
Geen Strade Bianca, geen Tirreno, geen Koers naar de Zon.
Ik denk dat Adriano DaZan zich in zijn graf omdraait: watjes, mietjes zijn het, een griepaanvalletje uit China, kom op, basta. In zijn graf denkt hij aan Fauto Coppi. Die koerste als een kerel voor de leut en de poen in Afrika. In Burkina Faso heerste malaria; maar daar koerste je als Italiaanse halfgod toch langs en voorbij, daar konden onze sporthelden toch wel tegen!
Toen Coppi ziek en zwak terug was in Italië maakten alle hem behandelende artsen een trits aan fouten. Ze dachten aan een flinke longontsteking. Een paar dagen later legde Coppi het loodje. Rouw in het hele land. Eigenlijk: eeuwige rouw.
Overigens komt die uitdrukking van dat loodje uit vervlogen tijden en werd gebruikt als mensen betaald hadden en een klein loden plaatje als betalingsbewijs konden laten zien. Er is ook een andere afkomst bekend: als in vroeger tijden arme, sjofele lieden ziek werden kregen ze van het stadbestuur een loden plaatje en daarmee konden ze zich gaan melden in het ziekenhuis om geholpen te worden. De meesten van die paupers haalden nog net de ingang van het hospitaal. Het loodje leggen stond gelijk aan sterven.
Sterven willen we niet. Vooral voor onszelf niet, maar ook niet voor familie, bekende sportmensen noch voor Rudy Gobert. We willen het niet voor een hele hoop mensen die we goed kennen en die nu allemaal hun hotels en vliegreizen moeten afzeggen en die straks, op zaterdagmiddag, niet weten waarnaar ze moeten kijken op de tv.
We zijn geschrokken en willen van de paniek af, wij willen gewoon een kalm en overzichtelijk leven leven. We willen voetbal uit Spanje en Italië, we willen NBA-basketbal, we willen koersen, vooral die in België en we willen tennis uit Amerika en wat zaten ze daar in Australië nu toch te klootviolen met die snelle auto’s? Dachten ze daar dat snelheid immuun maakt?
De maand maart verloopt zonder grote wielerkoersen, zonder woestijn- en Florida-tennis, zonder Champions Leaguevoetbal, zonder atletiektrainingskampen in Amerika, zonder motoren, cricket en zonder NBA, zelfs in Dubai wordt het voetbal afgelast.
Geen De Panne, geen Wevelgem. Straks geen Amstel, geen keitjes op de zondagmiddag in april. Geen Giro betekent bijna ook al geen Tour.
Ja, dat staat er echt, geen Tour.
Maar de Tour wachtte toch op niemand?
Als het moet, moet het.
Ophokken met z’n allen. Binnen blijven, geen risico’s nemen, luisteren naar mensen die het (hopelijk) goed weten. Voorzichtig zijn, nadenken.
Dat dachten die artsen van Coppi ooit ook.
Dus: jammer voor Drenthe en De Panne, jammer voor al die renners en rensters, die opgehokt moeten blijven en die moeten wachten tot Armageddon onze planeet verlaat. Basketballer LeBron James heeft vanuit Los Angeles al geroepen dat we het hele jaar 2020 moeten vergeten en dat we geen competities moeten willen uitspelen of wat dan ook. Bezinning past ons allen.
En hoe zat het ook al weer met Ramon Sinkeldam?
Die werd verplicht opgehokt in een ver en vreemd land en verveelde zich half te pletter. Hij kan het nog wel navertellen en dat is meegenomen.
Wat dat betreft was een grapje van Niki Terpstra veelzeggend. Op het probleem dat je als coureur hebt als je veertien dagen opgehokt moet blijven in een stinkend en saai hotel langs de autoweg, wist hij wel een antwoord: ‘Een aansteker bij de brandmelder houden in het hotel waar je je de tyfus verveelt en in de chaos die dan ontstaat de deur uitlopen en vertrekken. Niets aan de hand. Vrijheid.’
Of?
Of hebben we nu toch werkelijk te maken met iets heel serieus in ons bestaan waar we, met alle knappe koppen van de hele wereld bij elkaar, eigenlijk geen raad mee weten?
Er is maar één voorzichtig antwoord: afwachten, thuisblijven, een boek gaan lezen en hopen dat het overwaait of dat het virus ergens gaat liggen slapen.
En anders?
Armageddon. Dan moet dit wel zo’n beetje mijn laatste bijdrage aan De Muur geweest zijn. Ik ben 73 en had recent last van de luchtwegen.
Ik hoorde een Amerikaanse wetenschapper op de televisie heel voorzichtig opmerken dat hij dacht dat we over een klein jaar geen Corona-angst meer hoefden te hebben.
Hij meende het.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
