Auteur: Jeroen Wielaert
In de aanloop nar het vertrek van Vejle naar Sonderborg ging ik in een andere richting, op een splitsing van passies. Het was een keuze tussen nog nooit vertoond en historisch herhaald die uitviel op het laatste. Hyde Park, Londen, optreden van The Rolling Stones. Bij de viering van hun zestigste verjaardag was het voor mij de eerste keer in 34 jaar dat ik niet bij het feest van de Grand Départ was. Merkwaardig gegeven in een bestaan vol hartstochten.
Al die jaren was de aanwezigheid bij de Tourstart een vrijwillige verplichting als onderdeel voor verslaggeving voor de Hilversumse omroep en voor diverse platforms als De Muur. Het betekende dat ik niet naar andere evenementen kon, zoals een dubbelconcert van Bob Dylan en Neil Young, ook al in Hyde Park, juli 2019. Eenmaal los geraakt uit het vaste radiopatroon voelde ik me vrij om te kiezen: niet naar Kopenhagen, maar maar Londen.
De Stones gaven op 5 Juli 1969 het legendarische Free Concert in Hyde Park. Twee dagen ervoor was Brian Jones dood gevonden op de bodem van zijn privézwembad. Hij was uit de groep gezet, omdat hij niet meer goed functioneerde en vervangen door Mick Taylor. In de nacht voor het optreden brandden fans kaarsen in het park. Voor het optreden las Mick Jagger als eerbetoon aan Jones voor uit Shelley’s Adonais. Op de dag van het optreden was de Tour de France een week onderweg, na de Grand Départ in Roubaix. Op 5 juli ging de zevende rit van Belfort naar Divonne-les-Bains. Hij werd gewonnen door de Spanjaard Mariano Diaz. Legendarisch was het niet. De eerste Tourzege van Eddy Merckx wel.
In 1962, het jaar van de oprichting van de Rolling Stones startte de Tour in Nancy en trok vandaar drie dagen België in, naar Spa, Herentals en Brussel. De ronde keerde weer terug in Frankrijk met een aankomst in Amiens. Rudi Altig en André Darriagde waren de eerste ritwinnaars. De Tour werd gewonnen door Jacques Anquetil. Jacques Planckaert kwam als tweede op het podium en Raymond Poulidor als derde. Anquetil overleed in 1987, Planckaert in 2007 en Poulidor in 2019.
In Denemarken waren de renners zondagmiddag al ruim twee uur onderweg naar Sonderborg toen de poorten van Hyde Park open gingen voor het concert van de Stones. Ik denk dat de grote wielerfan Mick Jagger een coole Londense ruimte had om op zijn gemak de etappe te volgen en de finish te zien. Hij moet na Fabio Jakobsen Dylan Groenewegen hebben zien winnen en vast gesteld dat het in Denemarken allemaal goed verdeeld werd tussen de twee Nederlandse rivalen. Daarna is hij kalm opgestaan om zich te focussen op zijn gedaante als rock&roll-topsporter van 78 jaar oud. Hij kent zijn eigen rondes erg goed.
De schermen boven en naast het podium toonden de Tour niet. Ik moest het met mijn mobieltje doen, een primeur, in Hyde Park naar een Tourrit in Denemarken kijken. Het was ruim 46 jaar nadat ik in het Haagse Zuiderpark voor het eerst voor het laatst naar de Stones ging, de zomer van Hennie Kuiper, Lucien van Impe en Joop Zoetemelk. En acht na de Grand Départ in Leeds en Yorkshire, de tijd van British Rule door mod Bradley Wiggins en gentleman Chris Froome.
De Tour was alweer voor een groot deel vertrokken uit Denemarken toen de Stones Hyde Park vanaf 20.15 op stelten zetten met een demarrage van oude snit: Get Off My Cloud, 19th Nervous Breakdown, Tumbling Dice en Out of Time. Het was een en al topvorm en sfeer.
Tegen het eind kwam onder Gimme Shelter de geel-blauwe vlag van Oekraïne op het scherm en beelden van kapot geschoten steden. Het nummer blijft actueel in de paralelle universa van de Stones en de Tour.
Komende donderdag etappe Binche-Longwy. ‘s Avond de Stones in de Arena. Ik heb een hotel in Nancy voor de volgende start in Tomblaine.
De Tourcolumn door Bert Wagendorp, John Kroon en Jeroen Wielaert.
