DE ENE KNIE IS DE ANDERE NIET

Another Brick In The Wall Liggend


Auteur: John Kroon

De Knie van 2019 is vanzelfsprekend de knie die het scharnier is tussen het linkeronderbeen en -bovenbeen van Tom Dumoulin. Afgelopen week kon de nationale discussie beginnen of hij met die knie en de rest van zijn lijf in 2020, zijn debuutjaar als renner van Jumbo-Visma, over al die bergen in de Tour de France moet gaan klauteren. In die Ronde waarin hem maar zo weinig tijdritkilometers zijn gegund.

   Afwachten maar.

   Er was in 2019 nog een knie die het niet meer deed. Niet meer de buigingen kon veroorzaken die het een wielrenner mogelijk maken zijn vak adequaat uit te oefenen. Deze linkerknie dwong de renner in kwestie definitief te stoppen.

   Dat onder anderen Laurens ten Dam (38) en Roy Curvers (39) hun racefiets nu voorgoed stallen, is logisch. Zij zijn wielerpensionado’s. Maar Daan Olivier, de man van die geknakte knie, is pas 26. In het jaar waarin zijn team, Jumbo-Visma, de successen aaneenreeg en een bijzondere transfer – Dumoulin dus – bewerkstelligde, verloor het een van zijn 27 renners. Een wielrenner die in april in de Ronde van het Baskenland moest opgeven en enkele weken later concludeerde dat het niet meer ging – en dat het nooit meer zal gaan.

   Het gekke is, Olivier was al eens gestopt. Indirect kwam dat ook door een blessure bij een val in Spanje, maar de echte reden bevond zich meer in de zone tussen zijn oren. Faalangst zorgde ervoor dat hij in 2015, nog als wielerbroekie dus, het wielrennen voor gezien hield en economie ging studeren. Jammer, want hij kon behoorlijk goed klimmen. Een hoogtestage waar hij eigenlijk voor de lol was heengegaan, bracht hem daarna op andere gedachten. Hij verkeerde in gezelschap van Floris Gerts (27), een renner trouwens die wel voldoende gezond van lijf, leden en gewrichten is, maar nu moet afwachten of er nog een ploeg is die hem op de loonlijst wil zetten. Wie zekerheid in het bestaan zoekt, wordt geen wielrenner van beroep.

   Olivier keerde in 2017 terug in het peloton en reed de Ronde van Spanje in dienst van Steven Kruijswijk. Hij hield een dagboek bij en meldde onder meer een val die hij maakte (‘de domste van deze Vuelta’) bij een wegversmalling op de grens met Andorra. Hij kon door.

   De ene val is de andere niet. In het voorjaar van 2018 reed Olivier een trainingsritje in Colorado, samen met Sepp Kuss, de Amerikaanse klimmer van Jumbo-Visma. In een afdaling reed hij met zijn voorwiel tegen een rots. Gevolg: diverse fracturen in linkeronder- en bovenbeen en een knie die gezwollen was. In het herstelproces bleek die knie het grootste probleem. Weg seizoen.

   2019 had het jaar van de tweede terugkeer voor Daan Olivier moeten worden. Maar in februari, in de Ruta del Sol, reageerde de knie niet zoals een wielerknie zou moeten reageren. En in april, in de eerste etappe van de Ronde van het Baskenland, blokkeerde zijn linkerbeen in een klim volledig – hij kon alleen lopend, met de fiets aan de hand, de top halen. Pijnlijker kan het beeld niet zijn voor een beroepsrenner in actie. Hij werd een beetje uitgelachen door sommige toeschouwers.

   De knie deed het niet meer. Daan Olivier moest daarin berusten. Op zijn weblog werd de filosoof in hem wakker. ‘Dat wat niet hersteld kan worden, valt niet te betreuren.’ In een interview met het Leidsch Dagblad zei hij onlangs zich absoluut geen slachtoffer van het wielrennen te voelen. ‘Dan stop je jezelf in een verdomhoekje. Natuurlijk heb ik botte pech gehad, maar ik kijk toch echt vooral wat het wielrennen me allemaal heeft opgeleverd.’

   Hij stelt zich nieuwe doelen. Studeert nu bestuurskunde, wil iets voor D66 gaan doen in zijn woonplaats Oegstgeest, maakt zich zorgen over het milieu. Terwijl boeren vorige week een protesterend peloton van tractoren vormden waaraan geen ontsnappen mogelijk was, wees hij er in een tweet op dat stikstof een probleem voor iedereen is.

   Deze winter kan Daan Olivier zijn vriendin gaan aanmoedigen. Die beoefent een sport waarbij de juiste, liefst diepe kniebuigingen permanente aandacht vergen. Zitten zonder zadel. Schaatsster Esmee Visser is pas 23 en heeft al een Europese titel en olympisch goud op haar palmares. Ze moet er maar van genieten, haar vriend weet dat een sportcarrière zo voorbij kan zijn.


‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.

48935136 1859884574122701 8859733373698965504 N 02


Leave a Reply