Auteur: Mart Smeerts
De Strade Binche begon in de Vlaamse pers al op donderdag vóór de race. De gekende ‘gazetten’ berichtten over een snelle ziekenhuisopname van Patrick Lefevere, de paus aller pausen binnen de wielersport. Hij moest na een goed verlopen onderzoek aan hart en longen een nachtje in het ziekenhuis blijven en Het Nieuwsblad stond dit: ‘In de ambulance kwamen er de meest rampzalige scenario’s aan te pas.’ Was getekend Patrick Lefevere.
Nou is Lefevere natuurlijk geen gewone. Ooit was hij een zeer beperkte profrenner, later de capo di tutti capi, de nummer een van alle baas-spelende ploegleiders en in België gevierd als een koning of zelfs keizer van wielerploegen.
Hij heeft een fraai imperium opgebouwd en je kan natuurlijk niet zeggen dat hij geen succes heeft gehad in de afgelopen dertig jaar langs Gods wegen.
Even snel: geboren op 6 januari 1955, dus zeventig en pensioengerechtigd en op de aspirantenlijst voor een bejaardenwoning.
Ik denk overigens wel dat hij goed voor zichzelf gezorgd heeft in die merkwaardige wereld van wielerploegleiders; mannen die, met een vaartje van zo’n veertig kilometer per uur, jarenlang over Gods wegen hebben gereden om hun bevelen aan hun renners te geven, om ‘plakkende bidons’ heilig te verklaren.
Hij was zelf een kleine prof bij Ebo en Marc Zeepcentrale. Dat waren bepaald geen wereldploegen en het verhaal ging in die jaren dat de renners van laatstgenoemde ploeg zeep aan vrienden en familie moesten verkopen om aan hun wedde te komen. Geen verkochte zeep (die bij sommige renners maandenlang in de schuur bleef liggen) betekende geen geld.
De man uit Moorslede vond die manier van werken in de Vlaamse wielerwereld maar niets en vernieuwde die toch wel erg archaïsche wereld in de loop der jaren en dat leidde tot succes voor zijn ploegen, zijn renners en voor zichzelf. In welke volgorde weet ik eigenlijk niet.
Ik weet wel dat ik een keer op de Belgisch pleintje voor een grote koers stond en hij, Lefevere dus, aan kwam stappen en een Vlaamse collega zei: ‘Daar komt de Tsaar aan mannen, opzij. Benieuwd wie er vandaag van hem moet gaan winnen…’
Dat had te maken met die voor de ploeg Matei zeer rijke 1-2-3 uitslag in Parijs-Roubaix met de renners Johan Museeuw, Gianluca Bortolami en Andrea Tafi. Volgens geheel Vlaanderen kwam die volgorde uit de koker van de ploegleider. Wie zijn wij, Ollandse wielervolgers, dan om daaraan te twijfelen?
Kortom: Lefevere werd een zeer succesvol zakenman-ploegleider. Voor grote ploegen haalde hij grote sponsoren en grote renners binnen en 1 +1 +1 = EEN. Zo ongeveer moet hij, Lefevere vaak gedacht hebben. Hij won met zijn ploeg veel koersen, soms zelfs tot verveling van wielervolgers in België die ’s mans attitude of geweldig vonden of als tamelijk autoritair bestempelden.
Zijn renners wonnen acht keer De Ronde van Vlaanderen, zes maal Paris-Roubaix en drie maal de Primavera… alsof het in dat metier de gewoonste zaak van de werelds was dat een ploeg (met wisselende sponsoren) met een Leider zo succesvol kon en mocht zijn.
En of die mannen nou Boonen, Cavendish, Kwiatkovski, Knaven, Bartoli, Evenepoel, Tafi, Museeuw of Bettini heten… Lefevere won, steeds weer.
Het is een bekend gegeven: groot succes bij de een, maakt anderen jaloers en dat gebeurde dus ook bij hem. Mensen van andere ploegen konden zijn bloed wel drinken, maar daar leek hij zich weinig van aan te trekken. Toen men zijn ploegen openlijk ging beschuldigen van dopinggebruik, liep hij direct naar de rechter en won zijn zaken.
Case closed?
Er waren Belgen die zeiden dat Lefevere overal een vinger in de pap had. Tot in de hoogste rangen van het sociale leven.
Als je erelijsten van al zijn verschillende ploegen bij verschillende sponsoren ziet, kan je toch niet anders constateren dat hij, op zijn minst, een goede neus voor rekrutering had in al die jaren.
Ja, hij had machtige vriendjes en grote sponsoren vonden het prettig om aansluiting bij juist zijn ploegen te krijgen en dus werd hij eerst succesvol, toen een weinig voorspelbaar, soms aangenaam maar ook drammerig vervelend.
Het Belgische wielrennen dreef voort op zijn successen.
Op privé vlak rekende hij af met pancreas-kanker, en eenmaal hersteld ging hij door met het bouwen van succesvolle ploegen.
Hij kreeg een speciaal hoekje in Het Nieuwsblad waarin hij op licht cynische, ietwat strenge en toch duidelijke wijze zijn mening over de fietswereld opschreef. Hij werd beroemd. Het was nog net niet ‘Wie is die man die daar naast Lefevre loopt?’ ‘Oh, weet je dat niet… dat is Eddy Merckx’, maar veel scheelde dat niet.
Verleden jaar trad hij terug; hij werd zeventig en hij had, niemand kon dat weerspreken, een machtige loopbaan in de wielerwereld gekend. Succes na succes, jaloezie na jaloezie van anderen.
In zijn krant liet hij weten ‘dat hij het zo ongeveer wel gehad heeft’, maar mensen die hem volgen, halen hun schouders op.
Zijn fans wijzen op de meer dan duizend koersen die door hem geleide ploegen in meer dan 25 jaar hebben gewonnen. Succes geeft uitstraling en een mens dat succesvol is, krijgt dat gevoel ook. Onoverwinnelijk dus.
Of iedereen in de Vlaamse wielerwereld met hem door één deur kon of kan? Geen idee. Succes bedwelmt en succes vergroot, maar wekt ook juist die heel slechte menselijke eigenschap van jaloezie op.
Ook bij deze man die ooit, zeven-en-veertig jaar geleden, de toen nog tamelijk onbekende koudweer-koers Kuurne-Brussel-Kuurne won. Voor Ludo Delcroix en Walter Planckaert.
Ooit noemde iemand hem een ploegleider met een katholieke kop en grote trucs in zijn binnenzak.
Zo goed ken ik hem niet. Soms lees of luister ik naar zijn woorden of zie hem rond een koers bezig. Dan denk ik: roomse kop zou goed kunnen, maar in zijn binnenzak kan ik niet kijken.
Foto: Ploegleider Patrick Lefevere met meesterknecht Wilfried Peeters. foto Cor Vos©
Foto header: Calpe – Spain – cycling – cyclisme – radsport – wielrennen – Lefevere Patrick (BEL) General manager of Soudal – Quick Step pictured during the 2025 team presentation of the Soudal Quick-Step pro cycling team on January 9, 2025 in Calpe – Spain – Photo: Jan de Meuleneir/PN/Cor Vos © 2025