• Gratis •
FROOME PAKT DE VUELTA IN
Ik begon, na een Tour waarin Sky elke spanning (althans waar het de eerste plaats betrof) uit de wedstrijd domineerde, optimistisch aan de Ronde van Spanje. Ik zag namelijk na de Ronde van Frankrijk foto’s van Froome in Astana, de hoofdstad van Kazachstan. Even later was hij op de een of andere manier geteleporteerd naar Etten-Leur. En dat waren dan nog maar twee van de optredens die mij toevallig opvielen, ongetwijfeld was de Tourwinnaar in de weken voor de Vuelta van hot naar her gesleept, had hij zijn ijzeren dieetdiscipline verzaakt en was er van serieus trainen helemaal niks terechtgekomen.
Froome zou uitgeput aan de Vuelta beginnen, dat kon bijna niet anders. Om van zijn motivatieproblemen maar niet te spreken: welke renner zou er na de Tourwinst wél zin hebben om in Spanje nog eens alles op alles te zetten?
Geen enkele, tot dusver in de wielerhistorie, niet eentje met succes, in elk geval.
Zo zat ik mezelf moed in te praten. De Vuelta zou best weleens heel spannend kunnen worden. Want zoals dat gaat, wanneer één renner tamelijk dominant is: dan verzamelen zich achter zijn rug talloze wannabe’s die trappelend hebben staan wachten om te profiteren van een misstap/het ontbreken/zelfoverschatting van het alfamannetje, en dan wordt het spannend. Dat zagen we mooi gebeuren in de Froomeloze Giro.
Natuurlijk was het wel zo dat de Vuelta zo’n beetje voor Chris Froome was gemaakt. Of liever: voor de Sky-ploeg onder leiding van Chris Froome. Het leek wel alsof de Vuelta op zoek was naar een nieuwe hoofdsponsor en daarbij het parcours van hun ronde als verleidelijk lokkertje wilden gebruiken om de rijkste wielergeldschieter van allemaal binnen te halen, El Sky.
Het wemelde van de etappes waarvan je het verloop (als Chris Froome tenminste niet door oververmoeidheid zou zijn getroffen) gemakkelijk kon voorspellen. De Sky-trein ramt richting voet van de laatste klim en daar rijdt Froome (als hij tenminste de motivatie had kunnen opbrengen) het hele pak op een hoop.
Maar goed, dat ging dus niet gebeuren, want Chris Froome is ook maar een mens.
Zondag reed het peloton de negende etappe, die eindigde bovenop de Cumbre del Sol. Er was een kopgroep. Er waren twee renners van Cannondale die op kop van het peloton mochten rijden om reclame te maken voor hun ploeg en voor zichzelf, nu het team dreigt te verdwijnen. En daarachter reden vijf leden van de Sky-trein, met in hun wiel de rode Chris Froome. Toen ze de klim hadden bereikt, viel Froome aan en won de etappe. Dit beeld gaan we de komende dagen nog vaker zien.
Chris Froome is niet verzwakt door alle festiviteiten na de Tour. Het tripje naar Etten-Leur heeft hem niks gedaan. Hij heeft als een monnik geleefd en weer elke calorie geteld. Hij heeft de wijn niet aangeraakt, en zijn geliefde ook niet. Hij heeft geen feestsigaar opgestoken.
Hij hongert naar de overwinning in de Vuelta als een renner die nog nooit iets heeft gewonnen.
Chris Froome gaat de Vuelta inpakken en meenemen.
Niks tegen Froome, hij is een geweldenaar. Niks tegen Sky ook: ze maken daar perfect gebruik van de geboden mogelijkheden.
Maar zo kan het natuurlijk niet doorgaan. In de volgende De Muur (lees dat blad!) staat een verhaal van Sam Planting over de Sky-trein. Daarin doet Planting een paar suggesties voor verbetering. Want in de grote etappekoersen is het wielrennen tactisch zo uitgebeend, dat er iets wezenlijks verloren gaat: spanning. Die ontwikkeling stopt niet, na Froome, maar zal alleen maar krachtiger worden, ook in de andere koersen.
Daar moet iets aan gebeuren.