• Gratis •
Another brick in the wall
Auteur: John Kroon
De schitterende overwinning die Niki Terpstra zondag 1 april 2018 in de Ronde van Vlaanderen heeft geboekt, maakte het wielerpubliek en de andere renners op ten minste drie punten een stuk wijzer.
1. Een Nederlandse wielrenner hoeft niet per se bij de jeugdploeg van Rabobank te zijn geschoold om grote successen te boeken. (Dat wisten we eigenlijk al.)
De opleiders van Rabobank, onbetwiste kenners toch van het wielermetier, zagen het indertijd in de jonge Niki, een jongen uit Krommenie die aardig leek te kunnen fietsen toen hij voor de vereniging DTS uit Zaandam uitkwam, niet zitten. Ze vonden hem niet goed genoeg. Hij kreeg geen plaats in de juniorenploeg van Rabo (die helaas opgeheven is).
Sindsdien zegevierde Terpstra onder meer in de zware klassieker Parijs-Roubaix (2014), werd hij driemaal kampioen van Nederland (2010, 2012, 2015), won hij de semiklassieker Dwars door Vlaanderen (2012, 2014), de Ronde van Qatar (2014, 2015), de Ronde van Wallonië (2015), de Eneco Tour (2016) en werd hij met zijn ploeg Quick-Step wereldkampioen ploegentijdrit (2012, 2013). Dit jaar voegde hij de zeges in de Belgische eendagskoersen Le Samyn, E3 Harelbeke en Ronde van Vlaanderen aan zijn palmares toe.
Conclusie: zelfs de grootste kenners kunnen zich vergissen.
2. Clubtrouw loont. Al sinds 2011 rijdt Niki Terpstra voor Quick-Step, een Belgische formatie met een open oog voor internationaal talent, zij het dat de Vlaming Tom Boonen lange tijd de belangrijkste troef was. Als Quick-Step, een equipe die de eerste drie maanden van dit wielerseizoen al 21 overwinningen boekte, iets heeft aangetoond dan is het dat een goede teamgeest belangrijker is dan het ego van de grootste kanshebbers. Zowel in de E3 Harelbeke als in de Ronde van Vlaanderen bleken klasrijke rijders als de Waalse Belg Phillip Gilbert en de Tsjech Zdeněk Štybar bereid zich weg te cijferen voor het belang dat in elk geval een ploegmaat de koers zou winnen. Hetzelfde gold onder anderen voor de nu nog minder gelouterde, maar zeer talenrijke Belg Yves Lampaert, die afgelopen woensdag wel de kleinere maar ook mooie koers Dwars door Vlaanderen won – mede dankzij het afstoppingswerk bij de achtervolgers van, op zijn beurt, Niki Terpstra. Zoals Terpstra dat vroeger ook wel voor Boonen deed, onder het behoud van oog voor zijn eigen kansen.
Patrick Lefevere is een slimme ploegbaas bij Quick-Step; je zou die man zo een kabinetsformatie toevertrouwen. Gegarandeerd dat die regering het vier jaar uithoudt.
3. Het is goed voor een wielrenner om geen vriendin te hebben die ’s middags met hem naar de IKEA wil. Die stelling poneerde Niki Terpstra in de jongste, maar toch al zestigste editie van De Muur, vorige maand verschenen.*) In een omvangrijk interview met Nando Boers over zijn vak adviseerde Terpstra, inmiddels vijftien jaar beroepsrenner, jonge renners met ambities onder veel meer: ‘Je moet goed beseffen dat het leven verandert als je prof wordt. Je moet geen vriendin willen hebben die ’s middags naar de IKEA wil of op zondagmiddag met jou naar haar ouders.’
Wie zagen we kort na de finish in Oudenaarde haar Niki omhelzen: mevrouw Terpstra, menigeen mag haar Ramona noemen, moeder van hun twee kinderen. Een naam die zestigplussers zich de Blue Diamonds doet herinneren. ‘Zo blij, zo trots!!!’ twitterde ze kort na de koers. Ze had ook naar de IKEA in Antwerpen kunnen gaan, waar de Ronde was gestart, of naar een van de andere vestigingen in België, maar ze deed het niet en dat was vast niet omdat dit Zweedse bedrijf zo handig is in het ontwijken van belastingen. Het was de liefde voor haar man, en ze was ook niet jaloers toen hij gearmd en even dansend op het podium stond met de Nederlandse winnares van de Ronde van Vlaanderen voor vrouwen, Anna van Breggen. Trouwens: als de Terpstra’s een leuk vloertje willen aanschaffen, kunnen ze heus wel bij Niki’s werkgever terecht.
Naar verluidt torst Terpstra dit jaar vier kilo minder aan lichaamsgewicht mee dan in 2017, want ook dat hoort bij het professionele bestaan van een renner: kennis van het eigen lichaam. Negeer de slagroom in je koelkast. Elk pondje moet over de kasseien en over de Oude Kwaremont worden vervoerd.
De Ronde van Vlaanderen samengevat: het was een glorieuze en leerzame dag voor het Nederlandse wielrennen en voor wielrenners in het algemeen. Een Ronde, Vlaanderens Mooiste bijgenaamd, waarop nog zoveel meer renners zich manifesteerden op een wijze die aantoont dat momenteel een sterke generatie Nederlanders op de racefiets rondrijdt. Ze kleurden de koers in de aanvangsfase en later, of toonden zich in de finale: Patrick Eenkhoorn, Jan Willem van Schip, Pim Ligthart, Brian van Goethem, Floris Gerts, Jos van Emden, Koen de Kort, Timo Roosen, Mike Teunissen, Sebastiaan Langeveld en Dylan van Baarle. En vanzelfsprekend de veteraan Niki Terpstra, die volgende maand 34 wordt. Een uitzonderlijk groot aantal. Nederlandse wielerfans werden verwend.
De VRT zond voor het eerst in de geschiedenis de Ronde van Vlaanderen van de eerste tot en met de laatste kilometer op televisie uit en op een tweede zender ook nog een groot deel van de koers voor vrouwen, die in een Nederlands trio op het podium resulteerde. Over verwennen gesproken.
Urenlang wielrennen op tv, dan krijg je vanzelf een prangende, maar in het kader van de koers ook wel raadselachtige vraag als deze, opgetekend uit de mond van de eminente Vlaamse wieleranalist José De Cauwer: ‘Waar mag je nog mee spelen als zelfs een badeend niet meer te vertrouwen is?’
Het antwoord: misschien aanstaande zondag, tijdens of na Parijs-Roubaix.
*) Klik hier
