MÛR DE FRANCE
Hoeveel bolletjes telt een bolletjestrui? Honderddertig? Tellen halve en kwartbolletjes ook mee? Meer dan tweehonderd?
Ik moest er aan denken, toen ik het Tourpeloton de Vogezen zag doorklieven. Ik geef toe: ik had etappe 6 niet helemaal vanaf de eerste meters gevolgd. Wielersport schijnt bij uitstek geschikt voor oudere kijkers, het leven biedt meer dan de bank. En heus – ook deze rit zou pas op de laatste witte streep worden beslist.
Maar eenmaal ingehaakt, en de infanteristen van het bergpeloton zag voort denderen over de Grand Ballon, de Ballon d’Alsace en nog vijf andere cols van derde, tweede en eerste categorie, dacht ik: goed bezig mannen.
De kopgroep van veertien bevatte vijf Belgen. En de twee spitsen van Lotto-Soudal, in casu Tim Welllens en Thomas De Gendt, maakten een waar feest van hun ontsnapping. Beiden wilden absoluut iets blijvends overhouden aan het gevecht om bergpunten, ritwinst en strijdlust.
Vanaf de etappe dat Wellens de eerste drager van de bergtrui, Greg Van Avermaet, had onttroond, is de aanvaller in Wellens los. Wellens is een beloftevolle renner die niet goed tegen de warmte kan, daardoor nooit de Tour zal winnen, maar die dankzij acupunctuur in de oren toch tot heel wat in staat is. Áls Wellens losbreekt, is dat met volle overgave.
Eenmaal in de bergtrui startte hij met het sprokkelen van bergpunten. Het is één manier om een gooi te doen naar de uiteindelijke glorie in Parijs, al duurt het een eeuwigheid eer je onbereikbaar voor de concurrentie bent geworden. Lonender is het etappes te kiezen met alleen maar supercols en dan je slag te slaan in twee lucratieve solo’s.
Goed. Wellens kiest voor beetje voor beetje, pakte gisteren 26 punten en als hij daar nog een paar van zulke dagen aan toevoegt, is hij ook een eind op weg. Zeker wanneer hij geholpen wordt door de perpetuum stoorzender uit zijn eigen ploeg, Thomas De Gendt. Die de nummer twee van gisteren én de nieuwe gele truidrager, Giulio Ciccone (een rol van Sluipschutter Ronald Goedemondt?), aardig dwarsboomde.
Maar de vraag was: hoeveel bolletjes gaan er in deze bolletjestrui? Onbegonnen werk, met die ongeduldig dansende rennerslijven. Ik zag wel iets anders opvallends: deze bergtrui is verre van mooi. Een bolletjestrui hoort speels te zijn, met stuiterbolletjes, als zwierig uitgestrooide confetti. Maar deze bolletjes zijn strak en statisch, lijken groter ook dan voorheen. Het zijn mislukte design bolletjes.
Ik weet het: in de loop der jaren is er al vaker gesleuteld aan de bergtrui van de Tour. De rood-op-witte cirkels variëren al 45 jaar lang van kleine stippen tot maatjes oliebol. Bij zowat elke nieuwe sponsor een aangepast ontwerp. Wat begon met Chocolat Poulain is nu van hypermarché Leclerc. En dat is geen vooruitgang. Zelfs de verklede toeschouwers ogen treurig.
Het credo van dit jaar is rechte banen, met meetkundige rode rondjes op een lineair ingezaaid maisveld. Niks vrolijks meer aan, aan die bolletjestrui. Hoeveel rondjes? Ik werd er tureluurs van, het begon me steeds meer te ergeren. Ik ben voorgoed met tellen gestopt.
Bolletjestrui is van origine een Nederlands woord. Joop Zoetemelk was de eerste drager, Lucien Van Impe in 1975 de eerste winnaar. Zoetemelkhaters noemden het een clownspak.
Clownspak, Bolletjestrui, Maillot à poids rouges, of Polkadot Jersey – what’s in a name… De mooiste naam blijft die van oud HVV-collega Hans Hoffman, die ooit een paar dagen in de Tour opdook en het over de Coltrui had. Een prachtbenaming, ten onrechte nooit ingeburgerd.
Kom op Radio Tour, Avondetappe, Tour du Jour en alle nog bestaande Nederlandse dagbladen: Tim Wellens gaat vanaf nu voor de Coltrui. En het zal hem worst zijn hoeveel bolletjes er op staan.
Peter Ouwerkerk