• 8 juli 2018 •
La Petite Brique 3
Auteur: Bart Jungmann
Vanwege de Tour de France verbleef ik de afgelopen dagen op een camping in de Vendée dat ook vandaag en morgen nog het decor van het Grand Départ vormt. Deze camping wordt vooral bevolkt door oudere echtparen die kinderloos zijn of het stadium van kinderen voorbij zijn. Hun vakantiegevoel straalt een zeker fatalisme uit. Het is zoals het is. Je doet er niets aan.
De mannen dragen een hemdje, vaak lichtblauw, en ze hebben borsthaar. Hun vrouwen zijn flink, flinker vaak, om niet te zeggen bazig. Als ze bij elkaar zitten, die echtparen, wordt op hoge toon geconserveerd. Je zou al die echtparen enige zwijgzaamheid toedichten. Maar tot elkaar veroordeeld, doen ze erg hun best iets van de vakantie te maken.
Deze wollige inleiding is nodig om tot de kernvraag van dit stukje te komen: waarin zit het verschil tussen Giro en Tour? In Italië zijn ze blij en trots wanneer hun wielerronde hun kant op komt. De Italianen zijn opgewekt en lachen veel. Ze geven de feestdag, met alles wat ze aan huisvlijt in zich hebben, een roze gloed.
Als de Fransen ook trots zijn op hun schitterende Tour de France, en dat wordt toch ook vaak beweerd, dan is die trots een plicht geworden. Iedereen wordt geacht een bijdrage te leveren, zoals de Super U in het naburige St. Jean de Monts. Er is een geel gekleurd hoekje met een richtingaanwijzer naar Parijs en een speciale tegoedbon voor de chips paysanne. Jazeker, de commercie doet haar best.
Datzelfde geldt voor de autoriteiten die het hart van hun rotonden hebben versierd met geel gekleurde fietsen. Daarin blijkt na een paar dagen Grand Départ zoveel uniformiteit te zitten dat het wel een order van hogerhand lijkt te zijn.
En zo is het ook zaterdagmorgen wanneer de Tour in zijn eerste kilometers langs Le Lagon Bleu trekt. Zo heet mijn camping. Ik ben er een beetje opgewonden van, net zoals het enkele kind.
De volwassenen echter sloffen op hun slippers naar de doorgaande weg, een plastic campingstoeltje op hun uitgebluste rug. Om tien uur trekt de reclamekaravaan voorbij. Anderhalf uur later komt een voortvluchtig trio langs, vijf minuten later gevolgd door hun babbelende collega’s. Le Lagon Bleu applaudisseert en wuift naar de helikopter.
Tegen kwart voor twaalf zit het erop. De slippers sloffen huiswaarts. Ze hebben hun best gedaan. Nu weer vakantie vieren.
