• Lance, the rockopera •
Ergens moet er tussen Lance en George iets zijn geweest dat verder ging dan kopman en knecht. Ik denk dat ze vrienden waren, trouwe vrienden, loyale vrienden.
Trouw, mensen, daar gaat het om. Oké, ik ben drie keer getrouwd en drie keer gescheiden, dus misschien zeggen jullie: dat moet jij zeggen, maar ik meen het. Het gaat om trouw. Trouw is het mooiste dat er is. Het mooiste streven dat er is, moet ik zeggen. Meestal lukt het niet, maar soms wel. En dan ben je goed bezig. Ik heb hier trouwe klanten, en dat zijn de beste klanten. Ik zie ze graag komen. Trouw leidt tot vriendschap, is mijn theorie. Achter elke vriendschap zit trouw, loyaliteit, of hoe je het ook maar wilt noemen.
[blendlebutton]
In de sport bestaat trouw niet. Soms lijkt het erop, als iemand zijn hele loopbaan bij de Yankees heeft gezeten of tien jaar bij dezelfde coach. Maar als je dan goed gaat kijken, blijkt het toch vaak eigenbelang te zijn geweest. Dat is verdomd jammer. Je wilt zo graag dat er iets onvoorwaardelijks bestaat tussen twee mensen, dat meen ik. Maar het is schaars en even zeldzaam als een witte truffel. De sport is een egoïstisch wereldje, en naar wat ik begrijp van Lance en Johan is het in het wielerwereldje helemaal verschrikkelijk. Daar is trouw een tactiek. Je doet alsof je trouw bent, maar het tegendeel is het geval. Trouw is een manier om jezelf in winnende positie te manoeuvreren, daar komt het op neer. Je zweert trouw, maar wel voor zolang als het duurt. In het wielrennen is trouw iets obsceens. Schrijf maar vast in je agenda dat hij je gaat verraden, met zijn trouw. Zo redeneren ze daar. Dat is natuurlijk vreselijk en gaat alle perken te buiten. Maar ja, dat is topsport, daar zijn alle vormen van menselijkheid teruggebracht tot eigenbelang.
En wie zegt daar dat dat in de hele maatschappij zo is? U? U heeft gelijk. Zeker hier in Austin, Texas. Dit is Bush-country, en dat is niet toevallig. Trouw is hier niet meer dan een mooi woord voor op de bruiloft. Iedereen weet dat het gelul is, maar ze vinden het toch prachtig. Trouw is voor losers, dat is hier wel zo’n beetje de gedachte. Wie te zwak is om zich alleen staande te houden, biedt zijn diensten aan bij een machtig type en belooft hem trouw. Het is om te janken, maar zo is het.
Maar is dat altijd zo? Is er nou nergens een uitzondering die ons nog een klein beetje hoop geeft? Eén naam: George Hincapie. George was de enige die in alle Tourzeges van Lance zijn ploegmaat was. Dat wisten jullie natuurlijk al, want jullie weten alles van Lance. Maar ik zeg het nog even, ten overvloede. Om even George’ trouw te onderstrepen. George had best naar een andere ploeg gekund, want hij was een winnaar. Maar hij deed het niet. Oké, Lance zal hem wel flink hebben betaald, maar behalve dat George trouw was aan Lance, was Lance ook trouw aan George. Dat denk ik tenminste. Ik moet het hem de volgende keer dat hij hier komt vragen. Of dat zo was. Of Lance weet wat trouw is.
Die jongen was natuurlijk getraumatiseerd door die vader van hem, die wegloper. Die gaf meteen een goed voorbeeld van wat trouw niet is. Dus het zou kunnen dat Lance in George een soort vader zag. Ik begeef me op glad ijs, dat weet ik ook wel. Ik ben natuurlijk geen Freud. Maar ergens moet er tussen Lance en George iets zijn geweest dat verder ging dan kopman en knecht. Ik denk dat ze vrienden waren, trouwe vrienden, loyale vrienden. Verdomde buddy’s. Ik denk dat ze van elkaar hielden, George en Lance. Dat er iets moois tussen hen had kunnen groeien, als ze gay waren geweest.
Ja, ik zie hier en daar ontroering. Maar ook wel een paar cynische lachjes. Oké, het is misschien te mooi om waar te zijn. En wie het allemaal een beetje heeft gevolgd, die hele ellendige geschiedenis, die zal zeggen: en heeft George Lance dan níét verraden? Jazeker, George heeft Lance verraden. Ik lijk wel een verdomde dominee, maar George heeft Lance verraden zoals Petrus Christus heeft verraden. Hij heeft alleen niemand het oor afgeslagen en er kraaide nergens een haan, maar verder ging het precies hetzelfde. Het is van een diepe treurigheid dat het zover moest komen, het is een aanklacht tegen de manier waarop wij hier met z’n allen met elkaar omgaan. Het is zo in- en intriest, ik kan wel janken. George die Lance verraadt, als dat is gebeurd, is niemand meer veilig. Het leek de meest verraadbestendige vriendschap ooit, dat meen ik serieus. Die andere zwakkelingen, die Levi Leipheimer en die Hamilton en zo, oké, dat die Lance verraadden dat kun je nog begrijpen. Dat wist je eigenlijk wel. Ik hoorde dat Lance naar bed is geweest met de vrouw van Tyler, wat zeg ik, hij heeft haar alle hoeken van de kamer laten zien. Dus dat zo’n Tyler dan terugslaat, oké, daar kan ik inkomen. Maar George!
Lance is nooit naar bed geweest met die Franse podiumpoes van George. Dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar dat denk ik. George had sterk moeten blijven, hij had die jongens van de fbi in hun gezicht moeten uitlachen.
En dan zeggen jullie: dat heeft hij niet gedaan, dus daar ga je met je verhaal over George als toonbeeld van loyaliteit, als laatste schuilplaats van trouw. Dankjewel. En dan antwoord ik: Lance heeft George gebeld en gezegd: George, zwijg niet langer, het heeft geen zin meer. En toen heeft George, die goeie ouwe Colombiaan uit New York City, toen heeft George nog even tegengestribbeld en gezegd dat hij Lance nooit, echt nooit, zou verraden. Never nooit. En toen zei Lance: doe het George, voor die lekkere Française van je en die twee kiddo’s van jullie. Wat hebben die eraan als jij straks in de lik zit omdat je zo’n loyale jongen bent? Ik smeek het je, George, verraad me. Uit naam van onze vriendschap. Als je trouw bent aan mij, dan verraad je me. En toen brak George en zei: oké, dan zal ik het doen. Dan zal ik die klootzakken alles vertellen.
Zo is het gegaan, denk ik. Godverdomme, ik hoop dat het zo is gegaan.
[/blendlebutton]
BERT WAGENDORP
LANCE, THE RISE & FALL IN 14 SONGS
Een rock-opera overLance Armstrong, the rise and fall van de man die van held een schurk werd
Het verhaal van Lance Armstrong is het verhaal van Faust, die zijn ziel verkoopt aan de duivel. Het is het mythologische verhaal van Icarus die naar de zon vliegt, tot hij te dichtbij komt, zijn vleugels verliest en neerstort. Het is meer dan een simpel verhaal over een wielrenner, het heeft een algemene betekenis voor de mens die zichzelf verliest en die er niet voor terugdeinst in zijn grenzeloze ambitie anderen te beschadigen.