• Gratis •
Weg met die spaghetti
Het was op Kangaroo Island, het grootste eiland van Australië, dat ik opeens aan de Amstel Gold Race moest denken. De chauffeur van de jeep zei ons te gaan staan, dan konden we zien dat de wegenbouwer indertijd volkomen dronken moest zijn geweest toen hij aan zijn karwei door het natuurrijke, grotendeels ongerepte gebied bezig was. De weg maakte over heuvelachtig terrein de meest merkwaardige bochten en kronkels.
Zoiets dus als bij die ‘klassieker’ door Zuid-Limburg. De parcoursontwerper, denk je weleens, heeft vast te veel genoten van het vocht waarnaar de wedstrijd is vernoemd. Het resultaat: een ‘lachwekkend spaghettiparcours’, zo vonden ze in Vlaanderen, waar ze ook al niet begrepen hoe je zo’n wielerkoers een commerciële naam konden geven (zie het vrolijk provocerende artikel van Rik Vanwalleghem in De Muur 48).
Ik weet het: een wielerwedstrijd betekent per definitie omrijden. Ultiem voorbeeld: je bent al in Luik, je moet ook in Luik zijn, maar toch fiets je eerst naar Bastenaken om via allerlei steile heuvels naar Luik terug te keren. Dat is koers.
Sinds enkele jaren hopen de organisatoren de Gold Race (een wedstrijd van Maastricht naar Valkenburg) minder voorspelbaar te maken door de eindstreep niet meer op de top van de Cauberg te leggen, maar wat verderop. Aanstaande zondag is de Cauberg zelfs uit de finale geschrapt. De heuvel moet nog wel driemaal beklommen worden, de laatste keer op negentien kilometer van de finish.
Zo blijft het lapwerk.
Het wordt tijd voor radicale ingrepen.
Volgend jaar start de dan anders te noemen Amstel Gold Race in Middelburg. Noordwaarts gaan de renners de Oosterscheldekering op. Er is al snel sprake van waaiervorming, er vallen gaten en hier verspeelt Lars Boom zijn kansen, hij bleef te lang achterin hangen. Tv-verslaggevers spuien wat feiten (‘Maarten, jij kent dit gebied als geen ander’), zeggen iets over de ‘Gold Raas’ (‘helaas wil Jan nergens meer over praten’) en andere Zeeuwse wielrenners. Daarna nemen de coureurs nog wat oeververbindingen om Noord-Brabant in te duiken. Het wordt hier zwoegen om de gaten te dichten.
Het parcours voert in elk geval verder langs het muzikale St. Willebord, omdat daar zoveel wielrenners (en biljarters) hebben gewoond, en ook over vroegere smokkelroutes. De verslaggevers vertellen nu iets over de gebroeders Van Est en de familie Wagtmans. Daarna gaat het door naar Zuid-Limburg, met de Keutenberg (verslaggever: ‘In Limburg zeggen ze Keuteberg, zonder ‘n’), de Eyserbosweg (‘hier viel Michael Boogerd altijd aan’), het paadje waar Hennie Kuiper afsneed (‘José, je hoorde weleens: Kuiper had de benen en jij de hersens’), het kasteeltje waar Jean Nelissen heeft gewoond (maar suggereert iemand dat nog, nu Mart Smeets met AOW is?) en vanzelfsprekend de Cauberg.
De finish is op het Vrijthof in Maastricht waar het die avond nooit meer rustig wordt.
Afgesproken?