DE MUUR #78

Welkom in De Muur!

** Thomas Dekker is tegenwoordig analist in de podcast Live Slow Ride Fast. Het leven lacht hem toe, constateert Bart Jungmann met eigen ogen. Deze herfst verschijnt Dekkers derde boek: Koersen op geluk, over de mens Thomas. En zie: z’n openbaringen in Mijn Gevecht waren toch nog ergens goed voor. Doping is niet langer vanzelfsprekend of noodzakelijk voor de top, de Thomas Dekkers van nu kunnen met een gerust hart gaan wielrennen. Hoe het met zijn ‘kleine koningin’ is? Hij zou niet zonder kunnen. Maar: ‘Wielrennen is altijd en onvoorwaardelijk mijn eerste liefde geweest.’

** Tom Dumoulin is inmiddels ook toptalent in ruste. Wat Henk Pröpper vooral aan het denken zette, waren Toms woorden dat hij ‘niet langer de verplichtingen naar anderen wilde voelen.’ Het afscheid van Dumoulin was het afscheid van een denker op een fiets. Het stemde weemoedig, maar er zat tegelijk iets krachtigs in. Pröpper beleefde voorbije zomer privé ook het rouwproces over zijn vader. Als hij terugkijkt, ziet hij twee worstelingen en één interessante analyse.

** Het was afgelopen voorjaar, toen de hel in de hemel veranderde. Althans die van Dylan van Baarle. Een dag na ‘Roubaix’ vroeg Nando Boers aan de winnaar of hij zondag nog onder de legendarische douches had gestaan. ‘Nee. Het zijn eerlijk gezegd ook geen heel fijne douches.’ Maar er was na de koers ook zóveel te doen: podium, persconferentie, dopingcontrole – hij was blij dat hij bij de teambus kwam en het een beetje kon vieren.’ Wat een beroep.

** Tegenwoordig kan zowat elke Deense wielrenner een etappe in een grote ronde winnen. In TdF 1970 was Mogens Frey Jensen de eerste. Frey raakte met Joaquim Agostinho op drift naar Mulhouse, finish van rit negen. Agostinho won, maar had zijn handen van het stuur, iemand een kwak gegeven en werd teruggezet naar plaats twee. Mogens Frey – een Deense winnaar in een daverend decor. De rest van die Tour kreeg Frey een boze horde Portugese wielerfans achter zich aan. Wiep Idzenga reconstrueert ruim een halve eeuw later.

** Wat hebben Hilbert van der Duim en Herman Van Springel met elkaar te maken? Aandacht en mededogen. Hilbert reed ooit een rondje te weinig op de schaatsbaan; Herman werd tweede in de Tour van 1968, op 38 dreunende horlogetikken van Jan Janssen. En de media Brave Herman maar achtervolgen met zijn Nederlaag der Nederlagen. En maar peuren in het verleden en zout strooien in de wonde. Het hield niet op, nooit. Totdat Herman er op 25 augustus 2022 zelf mee ophield.

** Als het aan één factor nooit zal ontbreken in de wielersport is het wel het reizen. Over drie jaar zijn de WK in Rwanda. Krijgt Hein Verbruggen, wijlen UCI-president, toch nog gelijk met zijn plannen tot globalisering. Wielrennen op wereldniveau ontgroeit de kinderschoenen; gaat op zoek naar nieuwe Biniams Grmays. Thomas Seitsma nam alvast een kijkje, in een schitterend óf schandelijk Rwanda.

** Ook ná Utrecht 2022 is de Tour of de Vuelta voor Frank Heinen nog geen open boek. ‘Wie wielrennen wil begrijpen, moet een groot inlevingsvermogen aan de dag leggen. Om uiteindelijk vast te stellen dat in de koers eenieder maar een deel van de sport begrijpt. Zelfs de renners zelf begrijpen niet altijd alles.’ Daarom leve de podcast! Maar: tribunes horen niet bij wielrennen.

** Verder: Erik Brouwer duikt in de mysterieuze moord op de Amerikaanse wielrenster Mo Wilson. Robbert Tilli schildert een portret van Meesterontsnapper en aankomend publieksfavoriet Taco van der Hoorn. En de column van Karsten Kroon over omgekeerde namen.

Ziedaar De Muur #78. Een wielerwoud vol prachtige verhalen. Als alle bladen vallen, is er altijd nog De Muur.

JOHN KROON, PETER OUWERKERK, MART SMEETS, BERT WAGENDORP