• 13 juli 2018 •
La Petite Brique 8
Auteur: Bert Wagendorp
Aan het eind van de etappe naar Quimper, woensdag, zei Laurens ten Dam dat het er op televisie misschien rustig had uitgezien, maar dat het in werkelijkheid een erg zware rit was geweest. Aan zijn gezicht te zien sprak hij de waarheid. Even later herhaalde Tom Dumoulin de woorden van Ten Dam. Het zag er voor de kijkers misschien gemakkelijk uit, maar hij had verschrikkelijk afgezien. Ook hij zag er voldoende getekend uit om niet aan zijn woorden te hoeven twijfelen.
Het was kortom wielrennen anno 1920.
Destijds – en nog lang daarna – waren de renners de belangrijkste informatiebron voor de journalisten. Die waren er maar zelden bij, op de helse flanken van de Alpen of Pyreneeën, en moesten zodoende afgaan op het verslag van de ooggetuigen: de renners zelf. Die hadden al snel in de gaten dat de journalisten op zoek waren naar het prachtige verhaal, en minder naar de absolute waarheid. Zo zijn veel wielerlegendes geboren. Over coureurs die werden achtervolgd door beren, over lekke banden in Noordpoolomstandigheden die de renner noodzaakten de tube met zijn tanden te verwijderen en nog 1001 sterke staaltjes meer.
Op de foto’s uit die tijden kun je zien dat het ook echt monsterlijk zwaar was en voor wie een goede indruk wil krijgen: pak De Muur 55 er nog eens bij, Koos Schwartz’ geweldige verhaal over de Ronde van 1926, De langste Tour. Maar ook de verslagen in dat boek zijn voornamelijk gebaseerd op rennersgetuigenissen, niet op eigen waarneming van de reporters.
En nu staan we dus weer aan de meet, en vertellen renners verhalen die we niet hebben gezien. Terwijl de camera er toch de hele dag bovenop heeft gezeten. Waaruit blijkt dat we maar een beperkt deel van de werkelijkheid krijgen voorgeschoteld.
Wat ik graag zou willen, is een cameraatje op het stuur van elke deelnemer, liefst met microfoon, waarop ik met mijn mobiel naar believen kan inloggen. Zodat ik weet wat Tom Dumoulin zegt als hij op vijf kilometer van de finish op de Mûr-de-Bretagne een nieuw voorwiel krijgt van Simon Geschke. Ik zou daar ook geld voor overhebben, want het zou de Tour nóg veel leuker maken.
Er is al met cameraatjes geëxperimenteerd, en de beste filmpjes ‘gingen viral’ – wat tegenwoordig publicitair gezien het hoogst haalbare is. Maar het lijkt niet door te zetten. Geen idee waarom niet, want succes lijkt me gegarandeerd. Internet neemt het over van televisie: laat het wielrennen daar gebruik van maken, de sport is er bij uitstek geschikt voor en de technologie is er.
Kunnen we zelf waarnemen dat een etappe veel zwaarder is dan uit de reguliere camerabeelden blijkt. Of niet, dus.
