Another brick in the wall
Auteur: Bert Wagendorp
Nu Tom Dumoulin volgend jaar de Tour moet gaan winnen (van zichzelf en van de fans) en ook de directie van zijn ploeg Sunweb heeft besloten dat het wielerjaar 2019 in het kader zal staan van de Allergrootste Zege Die Een Coureur Kan Boeken (namelijk geel op de Champs Elysées), luidt de vraag hoe ploegbaas Iwan Spekenbrink dit voor elkaar gaat krijgen.
Ik ben een groot bewonderaar van Spekenbrink, eigenlijk al sinds Nando Boers in 2008 voor De Muur (nummer 23) een heel jaar opofferde om een seizoen lang het wel en wee te volgen van een toen nog onbetekenende profploeg met een tamelijk onbekende teambaas, die respectievelijk Skil-Shimano en Iwan Spekenbrink bleken te heten.
Spekenbrink bleek er een filosofie op na te houden, wat tamelijk gewaagd was in de cynische jaren waarin de naweeën van het grote epogebruik nog lang niet waren verwerkt. De filosofie kwam kortweg neer op teamspirit, inspiratie, integriteit, improvement (verbetering) en innovatie, kortweg 1t4i. De ploeg van Spekenbrink deed bewust en uitgesproken aan normen en waarden. Nou moet je daar altijd mee oppassen (in het wielrennen en ook in de rest van het leven), maar bij Spekenbrink heb ik altijd het gevoel gehad dat hij het meende.
Dat kwam ook door zijn bescheiden presentatie. Als er in het wielrennen ooit een teambaas is opgestaan die het tegendeel van flamboyant personifieerde dan is het Iwan Spekenbrink wel. Hij leek journalisten liever te mijden dan ze op te zoeken. Desgevraagd wilde hij best uitleggen wat de bedoeling was met zijn ploeg, maar dat deed hij altijd op een timide, bijna verontschuldigende wijze. En juist die houding droeg wat mij betreft bij aan zijn geloofwaardigheid.
Met de opbouw van de sprintploeg rond Marcel Kittel en John Degenkolb kwamen in 2013 de eerste grote successen. Daarna verbouwde Spekenbrink de ploeg en zette hij in op een centrale rol voor Tom Dumoulin: met de periode Dumoulin-I als gevolg, de overwinning in de Giro 2017 en de tweede plaatsen een jaar later in Giro en Tour. Er zal hier en daar best wat zijn misgegaan, maar in grote lijnen kun je zeggen dat Spekenbrink de ambities van zijn ploeg tot dusver heeft verwezenlijkt.
Nu moet het tijdperk Dumoulin-II volgen. De allermoeilijkste opdracht, want hij gaat over de wereldheerschappij in het wielrennen. Het wordt voor Sunweb concurreren op het scherp van de snede. De kritiek luidde de afgelopen twee jaar dat het team rond Dumoulin niet sterk genoeg was om de Sky-dictatuur te doorbreken. In de Giro had Dumoulin nog steun van de jonge Sam Oomen, na het wegvallen van Wilco Kelderman stond hij er in de Tour op de beslissende momenten alleen voor. Tom Dumoulin kón de Tour van 2018 niet winnen. Hij verloor van een in potentie mindere wielrenner maar vooral van een team dat hem succesvol in de tang nam en dat hem dwong te kiezen voor consolidatie van de tweede plaats, in plaats van het oog te richten op de eerste.
Ik ben reuzebenieuwd wat Spekenbrink daaraan gaat doen. De afgelopen weken las je in de krant over ‘de leegloop’ bij Sunweb: Teunissen weg, Ten Dam weg, Bauhaus weg, Hofstede weg, Geschke weg. Dat was natuurlijk helemaal geen leegloop, maar wat ze in het voetballen ‘doorselecteren’ noemen: financieel ruimte maken voor betere coureurs (en voor het vasthouden van Dumoulin).
Sunweb kan wat budget betreft ook volgend jaar niet in de schaduw staan van Sky, maar Spekenbrink heeft de afgelopen jaren geleerd dat geld niet altijd beslissend is, zelfs niet in het wielrennen. Het talent van Dumoulin compenseert alvast een deel van de miljoenen die Sky meer heeft te besteden, nu moet Spekenbrink op zoek naar een paar nieuwe coureurs die de kloof gaan dichten.
De komende weken krijgen we te horen wat hij met het vrijgekomen budget gaat doen; ik verwacht de komst van minstens twee spectaculaire namen die Dumoulin volgend jaar in de Tour tot op de laatste klim zullen kunnen bijstaan, in een treintje met Kelderman en Oomen.
