• 24 juli 2018 •
La Petite Brique 19
Auteur: Bert Wagendorp
Dit is een Tour de France met een heel lange lont. Je hebt Rondes van Frankrijk met een korte lont, bijvoorbeeld die waarin Lance Armstrong meedeed: eigenlijk wist je vanaf dag 1 dat Lance ging winnen. Je hebt ook Tours met een middellang lontje. Wanneer Miguel Induraín op de tweede maandag van de Ronde de tijdrit weer met vernietigend verschil had gewonnen, wist je dat de Tour was afgelopen.
En je hebt Tour de Frances met een heel lange lont. De Tour van 1968 was er bijvoorbeeld eentje met een heel lange lont, want pas op de laatste dag kwam de ontploffing en wisten we wie er had gewonnen. In de eerste Tour die ik versloeg, die van 1989, duurde het ook tot de laatste zondag van de wedstrijd voor duidelijk was wie er had gewonnen.
Zo’n Ronde kan dit ook weer worden. De lont smeult, je ruikt het buskruit en je denkt dag na dag dat de lont wel eens in het kruitvat zou kunnen slaan, maar telkens wordt de klap uitgesteld. Er zijn nog drie Pyreneeën-etappes te gaan en daarin kan het gebeuren.
Froome die wegfietst, Thomas die breekt, Dumoulin die het niet langer kan bolwerken in zijn eentje.
Dumoulin die wegfietst, Thomas die breekt, Froome bij wie opeens de Vuelta en de Giro in de benen slaan.
Thomas die niet breekt en die Froome en Dumoulin op voldoende achterstand houdt.
Maar iets in mij zegt dat het niet gaat gebeuren, de komende dagen. Iets in mij zegt dat het tot zaterdag gaat duren voor de boel ontploft.
Froome is bang voor Dumoulin, Thomas is bang voor Froome en Dumoulin, Dumoulin is bang voor niemand, maar hij weet dat wachten (wachten en meefietsen) zijn enige kans is. Maar dat die kans dan ook meteen heel groot is.
Ik heb een voorgevoel dat het zaterdag beslist gaat worden. En dat er bijzondere dingen gaan gebeuren.
Maar, zoals altijd onder voorbehoud.
