ALTIJD BERGOP – Geert de Vriese

Altijd bergop

tragische helden van de koers

De verhalen raken in het wielrennen nooit op. In de eerste plaats omdat het er oneindig veel zijn en in de tweede omdat de voorraad voortdurend wordt aangevuld. Het wielrennen is een verhalenmachine die altijd draait. Het wemelt in het cyclisme ook van de verhalen met een tragische held als hoofdpersonage, al wordt tragiek er vaak verward met pathetiek.

Geert De Vriese is een Vlaamse ancien in de wielerjournalistiek die naam maakte met het mooie Hoe Lucien Van Impe de Tour won, die ook van popmuziek houdt en aan wie we een rijke terugblik hebben te danken aan de zomer van een generatie, de bloedhete van 1976 (waarin Lucien Van Impe de Tour won). Maar het wielrennen en vooral de verhalen uit het wielrennen liggen hem het meest aan het hart: hij schrijft er met grote regelmaat over in het Vlaamse zusje van De Muur, Bahamontes.

In Altijd bergop zijn die verhalen verzameld. De bekende (over Roger Walkowiak, Luis Ocana, Roger Rivière, Joachim Agostinho en natuurlijk Marco Pantani, met Frank Vandenbroucke de schutspatroon van alle tragisch geëindigde wielrenners) en ook de wat onbekendere (Richard Depoorter, Paul Haghedooren, Karel Verbist).

Het is een lezenswaardig, zij het geen uitputtend lijstje tragische helden geworden. Kennelijk zag ook De Vriese er geen brood in nogmaals de tragische lotgevallen van Frank Vandenbroucke op papier te zetten en het stuk over Tom Simpson gaat nu eens over iets anders dan diens dood op de Ventoux.

Het wielrennen kent een sterke tragisch verhaal-traditie. Het lijkt me sterk dat er in die sport meer tragici rondlopen dan in het voetbal of de zwemsport, maar de aandacht voor tragisch verlopen levens is er vele malen groter. De tragische verhalen worden er traditiegetrouw tot in den treure herhaald en uitvergroot en ook als ze hun honderdste verjaardag naderen of zelfs al zijn gepasseerd, blijven ze verteld worden (Henri Pélissier, René Pottier, Willy De Bruyn).

Misschien is het waar dat wielrennen bij uitstek de sport is die het leven imiteert en staat elk tragisch verhaal voor de tragiek die hoort bij het leven. Misschien vormen de tragische verhalen een troost: het kan altijd nog erger, we mogen niet mopperen.