• 27 juli 2018 •
La Petite Brique 22
Auteur: Bert Wagendorp
In het Franse dorpje waar ik de tweede Tourweek doorbreng, bevindt zich in het midden van de winkelstraat café Le Casino. In de hoek van het café hangt een klein tv-scherm, waarop ik elke dag de Touruitzending van France 2 volg.
Als er nog mensen zijn met klachten over de uitgebreide toeristische informatie die Herbert Dijkstra door zijn verslag weeft: u kent France 2 niet. Van elk kasteel dat voorbijkomt wordt de lijst bewoners sinds 1211 doorgegeven (‘het is een bezoek zeker waard!’) en als je alle dorpen, stadjes en steden die door de commentatoren voor een bezoek worden aanbevolen nog tijdens dit leven wilt aandoen, moet je een gemiddelde van zeker drie per dag aanhouden.
(Voor wie kritiek heeft op de wedstrijdverslaggeving van Maarten Ducrot: u kent de verslaggevers van France 2 niet. Minder informatief kunnen commentatoren niet zijn, de leegheid van het verslag is ondraaglijk en als het dan een keer ergens over gaat, is het over een Franse deelnemer die het ondanks zijn 142ste plek en volledige anonimiteit toch uitstekend blijkt te doen.)
Meestal zit ik in mijn eentje in het café. Deze week schoven er één keer drie Engelse jongens aan en soms komt tegen het einde van de etappe de lokale alcoholist een scheve blik werpen op het scherm. De uitbaatster van het café scharrelt een beetje rond. Zij viel deze week eenmaal op enig enthousiasme te betrappen, namelijk toen Philippe Gilbert over een muurtje tuimelde. Zij vond dit erg grappig en kwam er een dag later nog drie keer op terug, het was haar Tourhoogtepunt.
Het zijn kortom kostelijke middagen, in café Le Casino, mede dankzij de Affligem uit de tap.
Maar telkens wanneer ik ergens lees dat heel Frankrijk in de ban van de Tour is, moet ik lachen. Ik weet hoe dat werkt: je zit zelf in het oog van de orkaan, je passeert de duizenden toeschouwers langs het parcours en je concludeert gemakshalve dat het overal in het land wel zal stormen.
Dat is niet het geval. In het dorpje Caromb is de interesse in de Tour uitermate klein. In de lokale kiosk liggen aan het eind van de dag alle L’Équipes nog keurig op een stapeltje – er is er één verkocht. Ik heb tot dusver bij de bakker, de slager en de groenteboer nog niemand over de Tour horen praten.
De krant Libération had deze week een verhaal over de zwaar tegenvallende kijkcijfers voor La Grande Boucle. Dat lag aan het WK voetbal, of aan het warme weer. Ook het tegenvallende optreden van Bardet was mogelijk een oorzaak – hadden ze de hele Tour zo ontworpen dat de zege hem op voorhand al niet kon ontgaan, moest hij toch weer lossen. Het oersaaie rijden van Sky, dat hielp natuurlijk ook niet.
Maar daar ligt het allemaal niet aan, of hooguit voor een klein deel. Het waren ad-hocverklaringen ter geruststelling. Maar de crisis waarin het wielrennen op een fundamenteel niveau verkeert (minder kijkers, steeds oudere kijkers), de crisis die door de meeste betrokkenen hardnekkig wordt genegeerd en die met zwaar opgepijpte kijkcijfers en veel getoeter wordt verhuld, laat zich in Caromb, aan de voet van de Ventoux, niet ontkennen.
