• Gratis •
WAAR BLIJFT HET TWEEGEVECHT?
Drie weken door Frankrijk (en ommelanden) gefietst, dagprijzen en winnaars van de klassementen bekend, hoogste tijd voor een eindconclusie. Rechtvaardigt de 104de aflevering van de Tour de France het predicaat Grote Tour, of niet?
Het is een vraag die onmogelijk valt te beantwoorden, Wat de Tour voor de een groot maakte, maakte hem voor de ander een nachtmerrie. Ook deze van 2017.
Een Grote Tour? Voor Chris Froome en Sky, voor Warren Barguil, Michael Matthews en Sunweb absoluut. Voor Wanty Groupe Goubert ook, zij het vanuit een heel ander perspectief. Voor Alejandro Valverde, Richie Porte, Robert Gesink, Geraint Thomas en nog een paar andere onfortuinlijken echter allerminst. Bij Thomas De Gendt zullen de mixed feelings overheersen. Voor Mark Cavendish was ie nóg beroerder dan voor Peter Sagan en Marcel Kittel, die het zoet van de zege tenminste nog een paar keer mochten smaken. De Lotto-ritwinst van Primoz Roglic, die in de laatste 250 meter van de laatste etappe nog wordt verdubbeld door Dylan Groenewegen. En zo nog heel veel meer. Elke Tour de France heeft honderden invalshoeken. Kan Groot en Klein tegelijk zijn.
Wat maakt een grote ronde eigenlijk Groot? Een Grote Ronde levert dagelijkse spanning en strijd, met gevechten van man tegen man, van ploeg tegen ploeg, met topsport in elke kilometer, met tactische finales om van te smullen, met voortdurend wisselende klassementen, met sterren op alle fronten, met een ijzersterke eindwinnaar óf een verrassende nieuwkomer. En (géén) valpartijen.
De écht Grote Ronden in de wielerhistorie zijn zeldzaam. Toen Jacques Anquetil Louison Bobet had onttroond, bleek zijn tijdrit een geestdodend specialisme. Waar Eddy Merckx elke koers hypnotiseerde, loerde de voorspelbaarheid om de hoek. Waar de ongenaakbare Bernard Hinault de tegenstand vermorzelde, klonk de roep om Fignon/LeMond steeds luider. Waar Miguel Induraín de oppositie zijn zwijgen oplegde, stonden bij anderen de kokken stil. En toen Lance Armstrong na nummer 1, 2, 3, 4, 5, daar ook nog eindzege 6 en 7 aan toevoegde, was dat twee keer te veel van het goede. Hij moest zelfs (om andere redenen) uit het collectieve geheugen worden gewist.
Mensen houden van zekerheden, maar sportliefhebbers hebben snel genoeg van de herhaling van het gangbare. De overheersing van een specialist wordt als saai en vervelend, als slaapverwekkend en lamentabel ervaren. Dan wordt de ploeg die volledig gaat voor de eindzege in de Tour doodleuk verweten dat ze de sport kapot maakt. Alsof Sky, met zijn gesublimeerde budget, renners, ploeg, voorbereiding, training, voeding en materiaal, níét de beste zou mogen zijn. Zich daarnaar níét zou mogen gedragen.
In vroeger jaren zette Merckx zijn hele Molteni-ploeg op kop, om er zelf op een door hem gekozen moment vandoor te speren. Gelijk Armstrong met zijn Radio Shacks en US Postals. Kijk naar de TI Raleighs en de Quick Steps – uni sono in Tour en klassiekers! Het wijkt in niets af van wat Sky nu doet: één voor allen, allen voor één. In de basis koestert ook Sunweb die werkwijze.
Wielrennen is een individuele sport in teamverband. Maar wielrennen is ook een verdedigende sport. Een aanval kan pas slagen wanneer de concurrentie de teugels viert en niets meer onderneemt.
Wielrennen is ook je tegenstander uitschakelen, op de manier die jou het beste uitkomt. Sprintersploegen proberen dat met een sprinttrein, Sky doet het met een klassementstrein. Acht renners ten dienste van de kopman: zodra Kwiatkowski moet parkeren, volgt Nieve, komt Landa, besluit Froome.
Het lijkt op catenaccio, op balletje breed, op eindeloos gebrei op het middenveld. Het is aan de tegenstander daar een antwoord op te vinden. En ooit komt op die Sky-doctrine ook een antwoord, ooit zal zelfs de Sky-overheersing verdwijnen. De wielerwereld gaat ook niet aan Sky ten onder; de wielersport heeft veerkracht genoeg.
Maar – was het nu een Grote Ronde? Njet. Daarvoor waren de Grote Momenten te schaars. De Tour klimt alleen op de grootheidsladder wanneer er veelvuldig en vaak een stormbal wordt gehesen. Wanneer er spektakel wordt gemaakt; zoals dit jaar in die onvergetelijke etappe naar Romans-sur-Isère, met de Sunwebs een dag lang in een hoofdrol en Michel Matthews als afmaker. Instructiemateriaal voor álle wielerscholen.
Het valt Froome allemaal moeilijk te verwijten. Geen etappe gewonnen; klopt. En, wie terugkijkt – in Düsseldorf een tik voor Bardet (+39”) en Urán (+51”), vóór Marseille geslonken tot Bardet (+23”) en Urán (+29”), in Parijs uitmondend in Urán (+54”) en Bardet (+2’20”) – ziet ook geen proeve van grootse overmacht. Maar het was wél genoeg: Frooms teller staat ondertussen op vier; missie geslaagd, de club van vijf in het verschiet.
Wat de Tours van Froome vooral ontberen is Hét Duel. Maar ligt alleen aan de uitdagers; de keren dat gepoogd is de verdediging van Sky te breken waren zeldzamer dan het aantal onnozele valpartijen.
Dat moet dus anders. Vier keer Froome, dat is nu wel genoeg. Een Grote Ronde leeft bij een tweegevecht. Daaraan vooral heeft het al die jaren ontbroken. Het Duel als de ultieme tegenpool van Saai.
Laat Warren Barguil zo wijs en geduldig zijn nog één Tour te rijden in een ploeg met een gemeenschappelijk doel. Laat Sunweb met Tom Dumoulin als enig kopman de handschoen opnemen. 2018: Sunweb vs Sky – de Grande Boucle, gaat dat zien!
(En, ASO: breng nu eindelijk eens de échte slottijdrit terug, zoals in 1968 en 1989. Zaterdagavond een veredeld massasprintje op de Champs-Élysées, en zondag de allesbeslissende finale tegen de klok. Succes verzekerd.)